Bij het zoeken
van werk heb ik altijd de strategie gevolgd die in het Engels zo mooi ´playing
hard to get´ wordt genoemd. En zo heb ik het, na wat tijdelijke klussen als
uitzendkracht, fietsgids en leraar Algemene Economie, toch maar mooi tot een
zeer gewaardeerde huisman in Ponferrada geschopt. Toen ik, nu al weer meer dan
twee jaar geleden, in El Bierzo ging wonen dacht ik eigenlijk vrij gemakkelijk
aan de bak te kunnen komen. Goed, er was crisis. Spanje was het land met het
hoogste werkloosheidspercentage van Europa. Maar dan is toch zeker niets
nuttiger dan een economieleraar die in perfect steenkoolengels de wet van toe-
en afnemende meeropbrengsten kan uitleggen?
Het bleek
lastiger dan ik dacht. Tekenend is dat in Ponferrada de uitzendbureaus, in
Nederland zo karakteristiek voor het straatbeeld, geheel en al ontbreken. In
Nederland had ik mijn onderwijsbanen meestal via advertenties in de kranten
gevonden. Dus kocht ik op zondag El País.
Helaas. Slechts een paar advertenties met hoge, goedbetaalde managementfuncties
in de omgeving van Madrid. Op een één of andere manier had ik het gevoel dat
mijn jarenlange ervaring als teammanager van TABA 4, spelend in de 5e
reserveklasse onderbond West, wel eens niet zo relevant zou worden bevonden. Ik
kocht El Diario de León om het eens wat dichter bij huis te proberen. Vooral veel advertenties voor
schoonmakers, persoonlijke verzorgers van bejaarden en een enkele klusjesman. Vertwijfeld keek ik naar mijn twee linkerhanden.
De eerste open
sollicitaties gingen de deur uit. Naar scholen, bodegas, hotels, kortom,
allerlei bedrijven waarvan ik dacht dat talenkennis wel eens van pas zou kunnen
komen. Vrijwel nooit kreeg ik enige reactie terug. Niet eens een standaardmailtje met zoiets als: ´Wij danken u voor de
belangstelling die u voor ons bedrijf heeft getoond maar tot onze spijt moeten
wij u meedelen dat wij op het ogenblik niet over openstaande vacatures
beschikken voor iemand met uw profiel.´ Ik sprak hierover mijn verbazing uit
tegenover Ana. Ze antwoordde: ´Je moet ook niet alleen een mail sturen; zo
werkt het hier niet; je moet bellen, er naar toe gaan, handen schudden,
vrienden maken.´ ´Maar mijn strategie is: ´Playing hard to get,´sputterde ik
tegen. ´¡Ach, klets toch geen onzin!´
Wanneer begon
het idee voor een eigen bedrijf post te vatten? Geen idee. El Bierzo is een
schitterende regio met ongerepte natuur en culturele monumenten. En nog
vrijwel onontdekt. Hier zouden
toch mogelijkheden moeten liggen. Voor iemand zonder werk is tijd een gratis investering. Ik begon te werken
aan een meerdaagse wandelroute. Vanuit Ponferrada. Over smalle bergpaden en langs
snelstromende beken. Slapen in casas rurales in rustieke bergdorpjes. Zou daar
een markt voor zijn? Via El Consejo del Bierzo volgde ik een cursus: ´Zelf een
onderneming beginnen´. Daar hadden we het over marketingstrategieën en
marketingmix. Het eigen
karakter van het bedrijf benadrukken. De steeds grotere rol die de sociale media daarbij gaan spelen. Facebook,
twitter, youtube, blogs. Blogs?
Hé, dat kwam dan mooi uit.
Dus. Als een van de lezers eens een mooie meerdaagse wandeltocht wil maken
in een onontdekt stukje Spanje met schitterende natuur en cultuur, nou, dan zal
ik eens kijken of er hier in de bergen nog wat ruimte is. Maar niet allemaal
tegelijk, hoor, want El Bierzo moet natuurlijk wel gewoon El Bierzo blijven.
