zaterdag 26 april 2014

Parkeren in Ponferrada



Het is een warme lentedag. Ik loop naar de bushalte op de Avenida de América, vlak tegenover mijn vaste voetbalkijkcafé Gijon. Terwijl ik naar de verte tuur of de bus er al aankomt, zie ik Pepe naar me toe lopen. Spanjaarden noemen iedereen die José heet Pepe. Ik weet niet waarom. Pepe is het best te typeren met de term: oude hippie. Lang haar, wat onverzorgd uiterlijk, ogen die duidelijk de jaren zestig van dichtbij hebben gezien. Maar voor de rest een zeer belezen en beschaafde man. Ik kom hem vaak tegen omdat we allebei echte straatwandelaars zijn. En bij elke ontmoeting begint Pepe een kleine lezing, bijna altijd over kunst: een schrijver, schilder, regisseur, muzikant of componist. Niet zelden zijn dat Nederlandse grootheden zoals Rembrandt, Van Gogh, de popgroep Focus, waarschijnlijk om mijn nationale trots te strelen. Maar ook over diverse Spaanse kunstenaars kan hij gerust een uurtje vullen. Soms vermoed ik dat hij van tevoren de tekst uit zijn hoofd heeft geleerd, hoewel het me niet zou verbazen als voor de vuist weg al die wetenswaardigheden weet te delibereren. Veel buurtgenoten zullen ons een grappig stel vinden: die kale buitenlander en die oude langharige hippie die altijd zo lang met elkaar aan het kletsen zijn.

Pepe loopt naar mij toe en begint: ‘Hola vriend uit het koude Noorden, ik zat net toevallig te lezen in een boek van één van die Spaanse schrijvers die over het algemeen zo weinig erkenning vindt bij het grote publiek, maar die in werkelijkheid .....’ Terwijl hij verder praat stopt er een auto midden op de bushalte. De bestuurder stapt zonder iets te zeggen uit en gaat café Gijon binnen. Pepe onderbreekt zijn betoog over de mij volkomen onbekende schrijver met de opmerking: ‘Wij zijn een volk zonder enig normbesef of fatsoen.’ Hij schudt zijn lange hippieharen vol verontwaardiging. Ik spreek hem tegen. ‘Je kunt niet een volk beoordelen op basis van het gedrag van één persoon. In Nederland zijn er ook veel onbehouwen vlerken,’ vertel ik hem. Dit interessante gesprek wordt abrupt afgebroken doordat mijn bus arriveert en door de op de halte geparkeerde auto midden op de straat moet stoppen. Ik stap in, haal mijn 10-rittenkaart langs de scanner en ga zitten. Door het raam kijkend constateer ik dat wat parkeren betreft het er inderdaad op lijkt dat het normbesef hier in Ponferrada ver te zoeken is. Op werkelijk alle hoeken staan auto’s geparkeerd. Sommigen half over een zebrapad heen. Vooral bij het postkantoor heerst er ware parkeeranarchie. Er staat zelfs een auto op de rotonde geparkeerd.

Nou zijn er Nederlanders die de verkeersanarchie van zuidelijke landen weten te waarderen. Die vinden het tijdens hun vakanties juist zo heerlijk romantisch dat die Spanjaarden of Italianen lak aan alle verkeersregels lijken te hebben. ‘Boem is ho’, zo heb ik ooit iemand de mediterrane rijmentaliteit horen karakteriseren. Maar de mensen die ik hier ken vinden het helemaal niet prettig dat er maar overal geparkeerd wordt. Zij ergeren zich bont en blauw. Het levert ook echt gevaarlijke situaties op. Als je de Avenida de América op komt vanuit de zijstraten wordt het zicht ontnomen door al die fout geparkeerde auto’s op de hoeken van de straten.

Het betreft hier niet echt een mentaliteitsverschil. Ik weet nog goed hoe gevaarlijk het vroeger was om te fietsen in Amsterdam vanwege de knotsgekke verkeerssituaties en overal geparkeerde auto’s. Daar kwam pas verandering in door een zeer actieve verkeerspolitie en parkeerwachten. Regels moet je niet alleen instellen; je moet ze ook handhaven. Ik heb hier in Ponferrada zelden verkeerspolitie gezien. Als die echt aan de gang zouden gaan zou dat een enorme bron van overheidsinkomsten kunnen worden. Even een rondje van de parkeerpolitie langs de Avenida de  América op een willekeurige werkdag en het college van bestuur van Ponferrada heeft de financiën voor 2014 helemaal in orde. Maar dat zou wellicht eenmalig zijn. Al vrij snel zou er ook in Ponferrada keurig volgens de regels geparkeerd worden.

 Bij het postkantoor

 Op een rotonde (auto van een autorijschool)