Het is donderdagochtend. Ik kijk uit het raam en zie dat het motregent. De Berciaanse winter schildert de bergtoppen van de Montes Aquilianos wit, maar de straten van Ponferrada grauw. Een trilling in mijn broekzak; een whatsapp-bericht van mijn ochtendstudente. ‘Griep of zwaar verkouden’, schrijft ze. ‘Kan dus niet komen.’ Opeens heb ik de hele ochtend tijd. Dat wordt uitgebreid boodschappen doen. Maar het weer is er niet naar. Dan maar gewoon hier in de straat. Ik trek mijn jas aan, daal de trap af en steek gebukt in de miezerige regen de Avenida de América over. Eerst naar de apotheek. Ik haal daar altijd de medicijnen voor de hele familie, en vooral vanwege mijn schoonmoeder zijn dat er nogal wat. Julio, de eigenaar, helpt mij als hij tijd heeft persoonlijk. We hebben elkaar ooit ontmoet tijdens een bergwandeling en zijn elkaar daarna een enkele keer tegengekomen bij een wijnproeverij van een plaatselijke bodega. En zo worden de gebruikelijke handelingen, als het overhandigen van de ziekteverzekeringskaart en de recepten, het zoeken naar de medicijnen in de kasten achter de toonbank en het afbetalen, afgewisseld met een conversatie over onze gemeenschappelijke hobby’s: ‘¿Ga je nog naar de bergen dit weekeinde?’ ‘Het blijft geloof ik regenen.’ ‘Dan ga ik misschien wel naar die wijnproeverij die de bodega Palacios organiseert.’ ‘Klinkt goed. ¿Waar en wanneer is dat?’
Mijn oog valt op een stapeltje folders dat naast de kassa ligt. ‘Antibiotica alleen op recept bij de apotheek’, lees ik. Deze boodschap versterkt alleen maar mijn vermoeden dat er in Spanje veel gemakkelijker met medicijnen wordt omgegaan dan in Nederland. Voor alle kuchjes, snotneuzen, spierpijntjes en verdrietjes worden pillen geslikt, lijkt het. Ik heb bij de nachtapotheek soms zonder recept medicijnen meegekregen, terwijl op de verpakking toch duidelijk vermeld stond dat deze alleen op doktersvoorschrift gegeven kon worden. Eén van mijn voetbalvrienden vraagt me weleens of ik voor zijn chronische blessure een bepaalde tube zalf wil meenemen naar Nederland, omdat zijn arts het niet wil voorschrijven, laat staan dat een apotheek het zal verkopen. Een student van me vertelde dat hij voor een zware verkoudheid antibiotica kreeg voorgeschreven. Ik was verbaasd. Antibiotica voor een virusziekte? Hij had de voorgeschreven pillen niet had ingenomen vanwege de bijeffecten en was overgegaan was op homeopathische middelen en binnen een paar dagen was de verkoudheid over. Iets wat volgens mij bij verkoudheden een normale zaak is. Ook dat komt veel voor: in plaats van minder medicijnen gaan mensen die kritisch staan tegenover de farmaceutische industrie homeopathische middelen consumeren en alternatieve artsen consulteren. En ook daar wordt flink veel geld mee verdiend.
Ondertussen heb ik van Julio afscheid genomen en ben ik in de supermarkt verderop op de Avenida de América beland. Vanaf de schappen wordt me met grote letters toegeschreeuwd dat ik me grote zorgen moet maken om mijn gezondheid. ‘Omega 3, onverzadigde vetzuren, verrijkt met calcium, glutenvrij, zonder lactose, zonder toegevoegde suikers’, staat op diverse producten te lezen. Zelfs op een pak suiker staat vermeld dat het geen gluten bevat. Ook ik ontkom niet aan deze gezondheidstrend; ik koop een pak havermout en suikervrije magere yoghurt, volgens vele gezondheidssites het ideale ontbijt om het cholesterolgehalte terug te dringen.
Terwijl ik met mijn volle boodschappentas naar huis loop, merk ik dat het is opgehouden met regenen. Het is zelfs best lekker weer. Het lijkt wel lente. Ik word overspoeld met dadendrang en loop wat sneller door. Straks trek ik mijn sportschoenen aan en aan ga een stukje rennen in de bergen. Want dat is gezond voor geest en lichaam. Althans, dat zeggen ze.
