Omdat ik vanmorgen geen studenten had voor mijn online-lessen, besloot ik een vroege ochtendwandeling te maken. Het was nog heerlijk koel. Terwijl ik langs de rivier Sil liep, keek ik gespannen naar het water of er otters zwommen. Een plons gaf hoop, maar dat bleek een vis te zijn, een forel waarschijnlijk.
Eenmaal over de brug begon het stijgen. Nu het hoogzomer is, zingen er nog weinig vogels, maar vanuit de bomen langs de rivier klonken wat voorzichtige tonen van een wielewaal. Misschien een jong dier dat wat aan het oefenen was voor volgende jaar als het echte werk moet beginnen.
Ik besloot de langere wandeling te maken naar het hertenveldje vlak boven het dorp Toral de Merayo. Toen ik bij het punt kwam waar ik meestal de laatste klim naar boven neem, schrok ik. In plaats van dat mooie steile paadje was er een brede brandgang, met de rupsbandsporen van de machines die daar bomen en struiken hadden vernietigd nog zichtbaar. Even was ik kwaad over zoveel menselijk ingrijpen in deze zo rijke natuur. Hoewel El Pajariel vlak bij Ponferrada ligt, barst het op de bergrug van dieren. Zelfs wolven komen er af en toe een kijkje nemen.
Maar langzamerhand maakte woede plaats voor begrip. De ingreep was nodig om de natuur te behoeden nu de zomers steeds heter en droger lijken te worden en er altijd gekken zijn met als hobby het affikken van berghellingen.
Ik klom via de brandgang omhoog en eenmaal boven aangekomen maakte ik, met de opkomende zon in de rug, de onderstaande foto. Ach, soms levert verwoesting best een aardig plaatje op.
Deze keer heb ik ook een video gemaakt van deze Brief uit El Bierzo.
Die kun je die bekijken als je klikt op de foto.
