Wanneer ben je als immigrant pas echt ingeburgerd in El Bierzo? Dat heb ik me vaak afgevraagd.
Natuurlijk is er het Berciaanse accent, met die zangerige melodie die wat lijkt op die van de taal van het aangrenzende Galicië. Nee, dat accent heb ik me nooit eigen gemaakt, en dat zal ook niet meer lukken; daarvoor ben ik op te late leeftijd geëmigreerd. Hoe hard ik ook oefen, ik blijf een soort steenkolenspaans spreken.
Ik heb diverse keren op de top gestaan van de Catoute, de op één na hoogste berg van de regio. Er wordt gezegd dat een echte Berciaan deze emblematische berg moet hebben beklommen. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat iedereen die de Catoute beklimt een echte Berciaan is.
Maar nu heb ik, volgens mij, de echte test volbracht. Het inburgeringsexamen, zeg maar.
Daartoe ging ik eerst op zaterdagochtend naar de markt. De markt van Ponferrada zou eigenlijk een toeristische topattractie moeten zijn met al die kleine tuinders die hun eigen producten uit het seizoen verkopen. Van één van hen kocht ik de groente. Dat kan groene kool zijn, maar er is ook die speciale koolvariëteit die luistert naar die mooie poëtische naam: berza de asa de cántaro, wat letterlijk betekent: de kool van de handvaten van de kruik.
Daarna ging ik naar de overdekte markt, waar volgens kenners de beste botillo verkocht wordt bij de kraam Julio. Ik voegde me in de lange rij van mensen die dat blijkbaar ook wisten. De botillo is een gerookte varkensdarm met daarin ribbetjes, stukjes staart en andere delen van het varken. Een culinair hoogstandje! Ik kocht er ook een androlla. De androlla is een worst gemaakt van varkenshuid.
Eenmaal thuis kookte ik de botillo en de androlla in water. Ik had ze omwikkeld in theedoeken die vanaf dat moment de botillodoeken zijn gaan heten, want er zit zoveel paprikapoeder in deze producten dat je daarna de theedoeken nergens anders meer voor kunt gebruiken.
Op een gegeven moment gaan de aardappels en de kool ook in de pan, zodat deze de smaak van de botillo krijgen.
Vervolgens gingen we met het nog warme gerecht naar Bembibre, de stad van El Botillo. Dat wordt bij het binnenrijden van het dorp trots aangekondigd langs de weg. In Bembibre vindt elk jaar een speciaal botillofestival plaats en dat willen ze weten.
De jury werd gevormd door mijn vrouw Ana, geboren en getogen in Bembibre, en haar zelfs nog Berciaansere 93-jarige tante Maru. Het was spannend, maar gelukkig vonden ze het heerlijk. ‘Heel lekker, heel lekker, een tien’, zei tante Maru’. ‘Geslaagd’, dacht ik.
Eerlijk gezegd was het gerecht niet heel moeilijk om te maken. Een kwestie van de juiste ingrediënten kopen en koken maar. Maar goed, het gaat om het idee, een inwijdingsrite hoeft niet complex te zijn.
De siësta na de middagmaaltijd was in elk geval welverdiend.
Voor de video van de film in YouTube: klik HIER
