¡Aardappelen!

Nog niet van de doodsangst bekomen stuurt ze de auto naar een geschikte plek langs de weg om te parkeren. Dan kijkt ze mij verwijtend aan en vraagt: ´¿Waarom liet je me zo schrikken? ¡Dat was levensgevaarlijk!´ Tja, waarom deed ik dat? Het is een lang verhaal.

Het was begin jaren tachtig dat ik voor het eerst in Spanje kwam. Spain is different was een slogan waarmee men het exotisme van Spanje wilde aanprijzen aan buitenlandse toeristen. En het is nog steeds waar. Men heeft hier de eigenheid van de cultuur weten te behouden, natuurlijk ook door de jarenlange dictatuur van Franco. Soms doet dat een beetje provinciaal aan. En tegelijkertijd is het de bekoring van Spanje. Al die traditionele feesten. Dat heerlijke Spaanse eten in de restaurants. Goed, in Ponferrada zijn er wel wat pizzeria’s. En er is één Chinees waar niemand ooit heen gaat. Maar daarmee zijn de buitenlandse restaurants wel zo´n beetje genoemd. Buitenlandse kranten zijn in Ponferrada, toch een middelgrote stad met een regionale functie, niet te krijgen. In de bib hebben ze bij het plankje ´Internationale Pers´ slechts een in het Spaans vertaalde Le Monde liggen. En één van de meest specifieke verschijnselen van Spanje is het volume van de conversatie.

Wij Nederlanders zouden het schreeuwen noemen, zoals mensen in cafés, restaurants of op de hoek van de straat met elkaar staan te praten. Vroeger vond ik het altijd fascinerend. Waar zouden ze het toch over hebben? Zou het gaan om politieke tegenstellingen die, gezien de heftigheid van het betoog, nog stammen uit de jaren van de Spaanse burgeroorlog? Of betreft het hier een vete tussen families vanwege een dramatische liefdesgeschiedenis, zoals die zo mooi beschreven staan in de toneelstukken van Federico García Lorca? Misschien gaat het wel over voetbal. Barcelona, Real Madrid, altijd goed voor verhitte gemoederen. Maar met het toenemen van mijn Spaanse woordenschat werd mij steeds meer duidelijk dat de luide conversaties gaan over het eten, het weer, de gezondheid van de kleinkinderen, of welk alledaags onderwerp dan ook.

Zoals vanmiddag in dat cafeetje in dat dorpje, gewoon ergens langs de weg, waar we even stopten voor een kopje koffie. Op de in elk café onvermijdelijke televisie waren samenvattingen van de voetbalwedstrijden van gisteren te zien en vooral te horen. ´¡Goal! ¡¡¡¡Goal!!!! ¡¡¡¡¡¡Goaoaoaoaoaoaoaoal!!!!´ schalde de stem van de verslaggever bij elk doelpunt. De fruitmachine maakte op weinig subtiele wijze hoorbaar dat er geld was gewonnen. En boven dit alles uit voerden drie wat oudere echtparen een schreeuwerige conversatie over het kwaliteitsverschil tussen de aardappels uit Galicië (´¡¡¡Ik zeg je, die zijn het allerbeste!!!´) en die van León (´¡¡¡Ze zijn te droog!!! ¡¡¡Ze zijn gewoonweg te droog!!!´). Kortom, echt tot rust kwamen we niet, daar in dat cafeetje langs de weg.

We rekenden af en reden richting Ponferrada. We draaiden de snelweg op. Nog lang te gaan. Weinig werk voor de bijrijder. Ik begon te mijmeren. Over mijn toekomst hier dacht ik na, en of ik nou ooit eens echt zou integreren. Mijn Spaans zou eigenlijk flink moeten verbeteren. Dat Hollandse accentje, daar moest ik toch eens van af. Vanaf nu zou ik daar mijn best voor gaan doen. Spaans volume, Spaanse onderwerpen, Spaanse intonatie. En toen deed ik het. Ik begon een conversatie in de Spaanse stijl. ´¡¡¡In Nederland eet men ´s avonds om een uur of zeven gewoonlijk een warme maaltijd met aardappelen!!!´