We zitten op het terras voor het restaurant-hotel waar we dit weekend verblijven. Het is al behoorlijk fris. Lange broeken en truien aan. Heerlijk. Beneden ons horen we het ruisen van de zee en zien we de hoge witte golven over het in het donker gehulde strand rollen. Alle surfers zijn ook vertrokken. Die zitten nu voor hun campers te eten, vermoeden we. We zijn hier in Asturias, met volgens mij de mooiste kust van Spanje en misschien wel van heel Europa. Maar we zijn hier vooral om af te koelen. Want ginder, aan de andere kant van het Cantabrisch Gebergte, heerst er een hittegolf.
Ana vertelt me dat de mensen uit Asturias vroeger vaak naar de provincie León kwamen. Om op te drogen, zoals ze zeiden. Asturias is bijzonder groen en dat heeft alles te maken met de overvloedige regenval. Maar nu gaat de stroom klimaatvluchtelingen duidelijk de andere kant op. We zijn lang niet de enigen die de hitte zijn ontvlucht. Alle overnachtingsplaatsen en restaurants waren zo goed als volgeboekt. We hadden echt mazzel met deze plek, een typisch strandrestaurant dat ook eenvoudige kamers met uitzicht op het Playa de Penarronda verhuurt.
Voor ons vertrek had Ponferrada zelfs iets onheilspellends gehad. Behalve die hitte en de tijdens de zomer altijd al zo stoffige atmosfeer van El Bierzo, woedden er ook weer diverse bosbranden. Toen we op donderdagavond een etentje hadden op het terras van het geweldige restaurant La Estrategia del Caracol in het dorp Santalla del Bierzo, sneeuwde het as. Dat was van een bosbrand verderop, misschien wel in Galicië. Op de vrijdag erna was er dichterbij een brand; een helikopter vloog af en aan tussen de rivier El Sil en de vuurhaard om de brand te blussen.
Behalve aan menselijke onvoorzichtigheid en moedwil, zijn deze bosbranden ook te wijten aan de klimaatomstandigheden, die aan het veranderen zijn. Spanje wordt steeds heter. Grote delen van de Spaanse hoogvlakte gaan steeds meer lijken op een woestijn. En als het eenmaal regent, is dat vaak zo heftig dat stukken grond en huizen worden meegesleurd door het water.
Mensen zoeken verkoeling, als het kan langs de kust in het noorden of westen, of anders thuis, met de luiken dicht en de airconditioning op volle toeren. Ook dat laatste wordt steeds moeilijker. Nog nooit is de prijs van elektriciteit zo hoog geweest als deze zomer. Dat zou onder andere te maken kunnen hebben met de grote vraag naar energie door al die afkoelingsapparaten. Maar eigenlijk is het een schande. In een zonnig land als Spanje zou juist in een warme zomer de elektriciteit spotgoedkoop kunnen zijn, als er meer was ingezet op zonne-energie. Om de een of andere reden is dat nooit echt van de grond gekomen. Er heerst bij sommige mensen wantrouwen tegen alternatieve energiebronnen omdat ze het landschap zouden verpesten. Ook in El Bierzo waren er demonstraties tegen windturbines. Maar net als zonnepanelen zijn ook windturbines noodzakelijk. Er zijn genoeg plekken te bedenken waar hernieuwbare energie kan worden opgewekt zonder dat het landschap of de natuur er al te veel onder lijden. Liever zonnepanelen dan steenkoolcentrales. Liever windturbines dan olietankers.
Ondertussen is het op ons terras boven het strand nu echt te koud geworden. We besluiten naar bed te gaan. Onder de warme dekens. Fantastisch!
