Brand in El Bierzo

Afgelopen zaterdag fietste ik in de namiddag op de mountainbike naar het zuiden, in de richting van de Montes Aquilianos. Een aanradertje. Het is een gebied waar woest struikgewas wordt afgewisseld met cultuurlandschap: wijngaarden en boomgaarden. Het plan was om er een gemakkelijke korte fietstocht van te maken; het was immers nog steeds warm en bovendien lonkte het idee van een welverdiende pils op een terras in Ponferrada bij ondergaande zon. Ik fietste over de onverharde wegen in de richting van het mooie dorp Villar de los Barrios met het idee daar wat water uit de pomp te drinken te drinken, dus een fles water hoefde ik niet mee te nemen, dacht ik met mijn stomme kop. Zoals wel vaker gebeurt tijdens fietstochten of in het leven in het algemeen veranderde ik onderweg van richting. Waar zal dit paadje heen leiden? En zo kwam ik op een veel te steil weggetje uit, puur uit nieuwsgierigheid, en moest ik uiteindelijk lopen, vermoeid, verhit en dorstig. Gelukkig waren er bramen; een uitstekende dorstlesser. Als dankbetoon aan de braam nam ik deze foto:

We kijken naar het noorden. Achter de trotse braamstruiken, in de vallei, ligt Ponferrada en aan de horizon zien we het Cantabrisch gebergte.

Ik vervolgde mijn route, besloot niet af te dalen naar San Estéban, hoewel ook daar een waterpomp lonkte, en keerde over een gemakkelijk pad terug naar huis. Daar nam ik een welverdiende douche en liep naar het park geheten El Plantillo om daar mijn vrouw en schoonmoeder te treffen. Het rook vreemd in Ponferrada. Naar houtvuur. Mijn ogen begonnen wat te tranen. Toen ik bij het park was aangekomen zei mijn vrouw: ¿Heb je het vuur gezien?’ Eerlijk gezegd niet. Daar bovenop de heuvel was er letterlijk geen rookwolk aan de lucht. En nu had de hele vallei zich gevuld met rook. In de lucht vlogen vliegtuigen af en aan die water haalden uit het stuwmeer om verderop in het westen bluswerkzaamheden te verrichten. Het deed onheilspellend aan. Van de normale vrolijkheid van de zonnige zomeravond met gevulde terrassen en flanerende mensen was geen sprake meer. Er was ergens een bosbrand, en geen kleintje ook.

Eenmaal thuis deden we de ramen dicht tegen de rook. Het voelt altijd vreemd aan de ramen te moeten sluiten voor frisse lucht. Ik liep naar het raam en nam met mijn mobiel deze foto:

We kijken naar het zuiden, min of meer naar waar ik die middag gefietst had. De Montes Aquilianos zijn nauwelijks zichtbaar achter de rook. De brand was ver weg, helemaal bij Villafranca. Maar El Bierzo is een vallei omgeven door bergen waardoor rook lang blijft hangen. Op de lokale zender zagen we hoe met man en macht gewerkt werd om het vuur te blussen. Vermoed wordt dat de brand werd aangestoken. Niemand weet waarom.