Mijn vaders hertenveldje

Kan een hond verbaasd kijken? Dat vroeg ik me af toen mijn vader op wat dramatische wijze afscheid nam van onze hond Rakker. ‘Jij blijft hier, Rakker, want jij maakt te veel drukte als je wild ruikt,’ zei mijn vader terwijl hij het trouwe beest over de kop aaide. Daarna verlieten we het vakantiehuisje en trokken de deur achter ons dicht, de hond verbijsterd achterlatend bij mijn moeder, die nog in bed lag te slapen. 

Het plan voor die zo vroege wandeling was de dag daarvoor ontstaan. We kwamen toen tijdens onze wandeling door de dichte bossen opeens op een open veld met hoge bruine graspluimen. ‘Een hertenveldje,’ noemde mijn vader het. ‘Als je hier in de ochtendschemering heen gaat, zie je geheid een edelhert of een ree.’ ‘Gaan we dat morgenochtend doen?’ vroeg ik enthousiast. ‘’Doe niet zo gek’, zei mijn moeder die niet zo avontuurlijk was ingesteld. Maar mijn vader knikte. 

En zo togen we op weg. Zelfs dicht bij de camping was er zo vroeg geen wandelaar of fietser te bekennen. Toen we de open plek naderden, begonnen we te fluisteren en zelfs een beetje op onze tenen te lopen. Vanaf de bosrand keken we over het veld. Een haas kwam aangelopen, liep naar het zandpad dat de open plek doorkruiste en nam een zandbad. Met zijn rug woelde hij over de grond, terwijl achter hem de zon rood opkwam. Een schitterend gezicht. Maar herten zagen we niet. Licht teleurgesteld liepen we verder langs de bosrand; je kon niet weten of er nog een dier tevoorschijn kwam. Plots hoorden we uit wat bosjes een geluid. Een hertenkop verscheen op enkele meters van ons vandaan uit de bosjes. De hinde maakte met de lippen een blurrend geluid. En rende weg. In haar kielzog rende een hertenkalf mee. Het was de mooiste wildwaarneming van mijn leven. 

En nu loop ik, als ik vanuit Ponferrada ga wandelen, bijna altijd naar een open veldje hier boven op de bergrug El Pajariel. Mijn vaders hertenveldje, noem ik het. Eens zag ik er een ree lopen. Edelherten komen, voor zover ik weet, op El Pajariel niet voor. Altijd als ik daar ben, denk ik terug aan dat moment met mijn vader op die vroege morgen op De Veluwe, nu zo’n 52 jaar geleden.

Mijn vaders hertenveldje op El Pajariel