Slecht gekleed skiën in Leitariegos

Slecht gekleed skiën in Leitariegos

Het is er toch van gekomen. Ik heb afgelopen zondag geskied, hier niet ver vandaan, althans met de auto, in het Cantabrische gebergte. Leitariegos heet het skigebied. Het is niet groot. Eén groene piste, vier blauwe pistes en vijf rode. En laat ik het meteen maar verklappen. Het was heerlijk om weer eens op de lange latten te staan. De omstandigheden waren er naar. Zon en verse sneeuw.

Deze gehele winter heb ik al verlangend gekeken naar de besneeuwde bergtoppen rondom Ponferrada . Af en toe keek ik op internet hoe de sneeuw er bij lag in de nabijgelegen skigebieden: San Isidro en Leitariegos. Nou, dat was dit jaar wel in orde. Sterker nog, er lag zoveel sneeuw dat de toegang tot de gebieden best lastig was. Sneeuwkettingen vereist. Op de webcams van de skigebieden was te zien dat het zicht niet optimaal was. Zware sneeuwval en dikke mist. Meerdere malen maakten we plannen voor een trip richting de bergen en lieten die op basis van de weersomstandigheden weer vallen.

En ik was al helemaal klaar voor het skiavontuur. Skiën vereist een zorgvuldige voorbereiding. Altijd streef ik er naar de slechts geklede skiër van de piste te zijn. Dat klinkt misschien wat puberaal, maar echt, het is noodzakelijk om tegenwicht te bieden aan de ijdeltuiterij die zich van de sportwereld meester maakt. Zo is het toch zeker! Steeds meer sporten verworden tot spullensporten. Speciale kleren voor het mountainbiken, natuurlijk weer een andere outfit voor schaatsen, ultralichte kleren voor een simpele bergwandeling en vergeet niet een poloshirt te kopen voor als je een keer gaat zeilen. Ook het edele voetbalspel ontkomt er niet aan. Witte kicksen, blitse scheenbeschermers, het kan allemaal niet op. Wat hadden we vroeger toch altijd een pret als de tegenstander in dure trainingspakken ging warmlopen en daarna door ons, gehuld in diverse tinten geel, volkomen van de mat werd gespeeld. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat we meestal verloren van zo´n team. Nou, zelfs dan konden we ons troosten met het feit dat de nederlaag een stuk zuurder zou zijn geweest als we er parmantig hadden bijgelopen.

Voor mensen die bij het shoppen gaan voor goedkoop en lelijk zijn er in Ponferrada twee mogelijkheden. De zigeuners op de markt en de Chinese winkels.
De markt is er elke zaterdag en woensdag. De groente en het fruit zijn van uitstekende kwaliteit. De kleren zijn er vooral goedkoop. Ik kocht er mijn skihandschoenen voor een tientje. Maar eigenlijk zagen ze er best goed uit. Bij een andere zigeuner kocht ik een zwarte jas van nepleer. Ook een tientje. Voor de skibroek toog ik naar de Chinese winkel. Het is een vreemd verschijnsel, de Chinese winkels in Spanje. Ze zijn enorm goedkoop, verkopen werkelijk alles wat los en vast zit, en zijn veelal gevestigd in grote panden in de duurste winkelstraten. Dit leidt vaak tot speculaties onder de mensen hier over hoe dat toch mogelijk is. Gaat het om het witwassen van zwart geld? Betreft het hier meedogenloze uitbuiting van goedkope Chinese illegalen? Maar goed, in de Chinese winkel vond ik een skibroek voor vijftien euro.

Tevreden ging ik naar huis en posteerde mij in mijn pas aangeschafte ski-outfit voor de spiegel. Dat zag er eigenlijk wel goed uit. Omdat de skibroek een beetje afzakte leek ik wel een beetje op een skater. Op leeftijd, weliswaar, maar toch. Langzaam zakte de skibroek nog verder af en begon ik te beseffen dat er nog één ding ontbrak. Bretels. Waar koop je die nu weer? Na lang zoeken kwam ik uit bij een mercería, een garen- en bandwinkel. Daar kon ik kiezen tussen effen zwarte of felgekleurde rood/gele bretels. Ik besloot tot de laatste vanwege de mooie kleurtjes. Een vergissing. Rood en geel, dat zijn de kleuren van de Spaanse vlag. Zulke bretels worden alleen gedragen door de aanhang van de nogal corrupte rechts-conservatieve partij van Spanje: de Partido Popular. Trouwens, ook die zwarte jas was niet helemaal gelukkig gekozen. Zwart plastic trekt hitte aan. En de zon scheen afgelopen zondag uitbundig. Mensen picknickten in de sneeuw. Mijn jas ging uit. De bretels bleven onder de trui. En ik heb werkelijk heerlijk slecht gekleed geskied in Leitariegos.

Roland

Eerder gepubliceerd in De TabaTreffer van eind maart 2010