Sport

 Met hoekige bewegingen lopen de Spaanse meiden naar de rand van het zwembad. Daar nemen ze een gemeenschappelijke pose aan die twee vissen lijkt uit te beelden. De muziek begint. Ze duiken het zwembad in en beginnen hun kuur. Ongelooflijk gelijk. En steeds maar glimlachen. In de close-ups blijkt dat natuurlijk nogal krampachtig te zijn. Dit is namelijk een zware sport. Toch is het vreemd dat ik zit te kijken. Naar een jurysport, nota bene. Dat zou ik in Nederland nooit doen.

Het is vier uur ’s middags. Rond die tijd zitten we meestal uit te buiken voor de televisie en te kijken naar onze favoriete soap: Amar en Tiempos Revueltos. Verwikkelingen in een buurtje in het Madrid van de jaren vijftig met werkelijk steengoede acteurs. Maar helaas is deze soap tijdens de zomermaanden stopgezet. Nee, niet omdat de PP nu aan de macht is en de soap duidelijk een wat linkse signatuur heeft. In Spanje wordt de publieke televisie beheerst door de regerende politieke partij. Veel presentatoren zijn vervangen door aan de partij gelieerde mensen. Ook nieuwsitems veranderen. Zelfs het stierenvechten komt weer terug. Maar zo´n populaire serie als Amar en Tiempos Revueltos zal de regering niet durven stop te zetten. Behalve nu dan even. Tijdens de maanden juli en augustus. Vanwege de sport.

Het begon natuurlijk met de Europese kampioenschappen voetbal. Dat de soapserie daarvoor moest wijken, daar kon ik nog wel mee leven. Het is uitstekend uitbuiken op de sofa terwijl op de televisie te zien is dat het Nederlandse voetbal er flink op achteruit is gegaan sinds ik in Spanje woon. Spanje speelde natuurlijk weer geweldig, vooral tijdens de finale. Maar daarna was het de beurt aan Wimbledon, al veel minder interessant. De Tour de France, zijn er eigenlijk nog mensen die daar naar kijken? Hier in Spanje was de interesse voor deze evenementen in elk geval een stuk minder nu Nadal geblesseerd en Contador gediskwalificeerd was. Want laten we wel wezen, veel sporten zijn alleen maar interessant als je je met één van de kanshebbers kunt vereenzelvigen.

En dat zie je terug in de televisiebeelden van de Olympische Spelen. Ieder land heeft zijn eigen Spelen. Hier in Spanje zien we veel synchroon zwemmen (vanwege goud in Peking), taekwondo, judo, basketball, zeilen en vrouwenhandbal. In Nederland denken ze dat de hele wereld weet wie Ranomi Kromowidjojo en Epke Zonderland zijn. Ik weet nog goed dat ik een keer, nog voor de tijd van internet, tijdens de Winterspelen in Madrid was en wilde weten of Nederland weer eens goud had gewonnen op de 10 km langebaanschaatsen. Vergeet het maar. Geen krant of televisie-uitzending die er aandacht voor had. Die sport leeft alleen maar in Nederland. Niks is saaier dan het kijken naar een klok en twee mensen die steeds hetzelfde rondje schaatsen. Maar ook ik hield als kind de rondestanden bij. ‘Een rondje van 37 seconden, ongelooflijk!’ konden de buren me horen schreeuwen. Het bijna gegarandeerde succes van Nederlandse schaatsers stond mijn enthousiasme niet in de weg. Goed, af en toe was er een Amerikaanse skeeler die het ook wel geinig leek om een gouden medaille te behalen. Dat bracht de spanning weer wat terug. Zelfs naar het kunstschaatsen keek ik toen wel, omdat Sjoukje Dijkstra medailles haalde. Daardoor weet ik nu nog steeds wat een dubbele axel is.

Ondertussen zijn de Spaanse meiden klaar met hun kuur Synchroon Zwemmen. Het is tijd voor de jurywaarderingen. Zoals verwacht een stuk beter dan de Egyptische meiden die hiervoor aan bod kwamen. En ik heb werkelijk geen idee waarom.