Het afgelopen
jaar heb ik best veel tijd doorgebracht in wachtkamers van ziekenhuizen,
klinieken, en dokterspraktijken. Dat was niet altijd vanwege mijn eigen
gezondheidstoestand. Zowel in Spanje als in Nederland kampten familieleden met
diverse gezondheidsklachten en moesten sommigen worden opgenomen in het
ziekenhuis. Soms lijkt zoiets te heersen. Wat bij mij alleen maar is toegenomen
is het respect voor de meeste mensen die in de gezondheidssector werkzaam zijn,
en dan met name de verplegers en verpleegsters. Onder zware omstandigheden met
ongeduldige patiënten, overvolle wachtzalen en andere consequenties van de
bezuinigingen op de gezondheidszorg weten zij over het algemeen hun geduld,
professionaliteit, humor en
menselijkheid te bewaren. Chapeau!
Zelf had ik
het afgelopen voorjaar last van een vervelend zeurend pijntje op een verdachte
plek. Mijn huisarts in Ponferrada nam geen risico en verwees me direct door
naar een specialist in het openbare ziekenhuis. Al vrij snel had ik een
afspraak met deze specialist en hij constateerde dat het
allemaal niet zo erg was als ik aanvankelijk vreesde. ‘Maar voor de zekerheid
gaan we foto’s laten maken,’ zei hij. Hij gaf me een papiertje waarmee ik me naar een
loket op de eerste verdieping moest begeven en daar maakten ze een afspraak bij
radiografie voor eind juni. Had was nog maar net maart. Ik dacht dat het een
foutje was, maar ze verzekerden me dat zo´n lange wachttijd normaal is en wezen
me er op dat de dokter niet het woord ‘urgente’ of ‘preferente’ op het
papiertje had aangekruist. Drie maanden later bleek de specialist daar gelukkig
gelijk in te hebben.
Daarna
begonnen mijn schoonouders ernstige problemen te krijgen. Zonder al te veel in
details te treden; we waren er allemaal van overtuigd dat zij zo spoedig
mogelijk naar verschillende specialisten moesten vanwege ondraaglijke pijn bij
de één en bijzonder veel ongemak en verzwakking bij de ander. De huisarts
verwees mijn schoonvader naar een specialist in het openbare ziekenhuis, waar
hij pas vijf weken later aan de beurt zou zijn. Vanwege de pijn en de
bezorgdheid wilden wij niet zo lang wachten en gingen wij naar de privékliniek
om zodoende, tegen betaling vanzelfsprekend, de wachtlijst te vermijden. Daar
kon hij de volgende dag al terecht, maar vreemd genoeg sprak hij daar met
dezelfde dokter als die waarmee hij weken later een afspraak had in het
openbare ziekenhuis.
Hier kijkt
niemand er vreemd van op dat medische specialisten ‘s morgens als ambtenaar in
het openbare ziekenhuis werken en in de namiddag bijklussen als eigen
ondernemer in de privékliniek. Het is een systeem dat haast wel moet leiden tot
misbruik vanwege de overduidelijke belangenverstrengeling. Ook in dit geval. De
zeer dure medicijnen die de dokter als privéarts voorschreef werden niet
vergoed door de Spaanse versie van het ziekenfonds. Hij zei ons dat we de
volgende morgen dan maar naar het ziekenhuis moesten komen voor wat officiële
stempels. Omdat ik die maand nog niet zoveel privécursisten had ging ik de
volgende dag in het ziekenhuis op zoek naar de arts, die ik aantrof toen hij
zijn ronde langs de bedden aan het doen was. ‘Volg me,’ zei hij me.
Hij leidde me door het labyrint van gangen naar een overvolle wachtzaal. ‘Wacht
hier,’ fluisterde hij en verdween achter een deur waar collega’s van hem de
patiënten ontvingen. Even later kwam hij terug met het doktersrecept, dit keer
voorzien van alle officiële stempels, die hij me overhandigde op een stille
plek op één van de gangen.
Ook mijn
schoonmoeder kreeg bij de privékliniek te maken met een specialist die tevens in
het openbare ziekenhuis werkzaam was. Deze vond dat ze zo spoedig mogelijk een
nader onderzoek nodig had die het best in het openbare ziekenhuis zou kunnen
plaatsvinden omdat daar de medische apparatuur aanwezig was. Doodleuk zei hij:
‘Trek je maar niets aan van de wachtlijst, kom overmorgen maar naar mijn
praktijk in het ziekenhuis; dan regelen we het allemaal.’
Dit is toch
wel een ongezonde situatie. Het kan toch niet zo zijn dat iemand met pijn en
levensangst gedwongen wordt mee te doen aan deze corruptie (want dat is het
natuurlijk) die veroorzaakt wordt door een kwalijke mengeling van de publieke
sector met de privésector. Het zou volgens mij verboden moeten zijn dat
doktoren ’s morgens als ambtenaar werken en ’s middags hun privépraktijk
runnen.
