Ongezond

Het afgelopen jaar heb ik best veel tijd doorgebracht in wachtkamers van ziekenhuizen, klinieken, en dokterspraktijken. Dat was niet altijd vanwege mijn eigen gezondheidstoestand. Zowel in Spanje als in Nederland kampten familieleden met diverse gezondheidsklachten en moesten sommigen worden opgenomen in het ziekenhuis. Soms lijkt zoiets te heersen. Wat bij mij alleen maar is toegenomen is het respect voor de meeste mensen die in de gezondheidssector werkzaam zijn, en dan met name de verplegers en verpleegsters. Onder zware omstandigheden met ongeduldige patiënten, overvolle wachtzalen en andere consequenties van de bezuinigingen op de gezondheidszorg weten zij over het algemeen hun geduld, professionaliteit, humor  en menselijkheid te bewaren. Chapeau!

Zelf had ik het afgelopen voorjaar last van een vervelend zeurend pijntje op een verdachte plek. Mijn huisarts in Ponferrada nam geen risico en verwees me direct door naar een specialist in het openbare ziekenhuis. Al vrij snel had ik een afspraak met deze specialist en hij constateerde dat het allemaal niet zo erg was als ik aanvankelijk vreesde. ‘Maar voor de zekerheid gaan we foto’s laten maken,’ zei hij. Hij gaf me een papiertje waarmee ik me naar een loket op de eerste verdieping moest begeven en daar maakten ze een afspraak bij radiografie voor eind juni. Had was nog maar net maart. Ik dacht dat het een foutje was, maar ze verzekerden me dat zo´n lange wachttijd normaal is en wezen me er op dat de dokter niet het woord ‘urgente’ of ‘preferente’ op het papiertje had aangekruist. Drie maanden later bleek de specialist daar gelukkig gelijk in te hebben.

Daarna begonnen mijn schoonouders ernstige problemen te krijgen. Zonder al te veel in details te treden; we waren er allemaal van overtuigd dat zij zo spoedig mogelijk naar verschillende specialisten moesten vanwege ondraaglijke pijn bij de één en bijzonder veel ongemak en verzwakking bij de ander. De huisarts verwees mijn schoonvader naar een specialist in het openbare ziekenhuis, waar hij pas vijf weken later aan de beurt zou zijn. Vanwege de pijn en de bezorgdheid wilden wij niet zo lang wachten en gingen wij naar de privékliniek om zodoende, tegen betaling vanzelfsprekend, de wachtlijst te vermijden. Daar kon hij de volgende dag al terecht, maar vreemd genoeg sprak hij daar met dezelfde dokter als die waarmee hij weken later een afspraak had in het openbare ziekenhuis.

Hier kijkt niemand er vreemd van op dat medische specialisten ‘s morgens als ambtenaar in het openbare ziekenhuis werken en in de namiddag bijklussen als eigen ondernemer in de privékliniek. Het is een systeem dat haast wel moet leiden tot misbruik vanwege de overduidelijke belangenverstrengeling. Ook in dit geval. De zeer dure medicijnen die de dokter als privéarts voorschreef werden niet vergoed door de Spaanse versie van het ziekenfonds. Hij zei ons dat we de volgende morgen dan maar naar het ziekenhuis moesten komen voor wat officiële stempels. Omdat ik die maand nog niet zoveel privécursisten had ging ik de volgende dag in het ziekenhuis op zoek naar de arts, die ik aantrof toen hij zijn ronde langs de bedden aan het doen was. ‘Volg me,’ zei hij me. Hij leidde me door het labyrint van gangen naar een overvolle wachtzaal. ‘Wacht hier,’ fluisterde hij en verdween achter een deur waar collega’s van hem de patiënten ontvingen. Even later kwam hij terug met het doktersrecept, dit keer voorzien van alle officiële stempels, die hij me overhandigde op een stille plek op één van de gangen.

Ook mijn schoonmoeder kreeg bij de privékliniek te maken met een specialist die tevens in het openbare ziekenhuis werkzaam was. Deze vond dat ze zo spoedig mogelijk een nader onderzoek nodig had die het best in het openbare ziekenhuis zou kunnen plaatsvinden omdat daar de medische apparatuur aanwezig was. Doodleuk zei hij: ‘Trek je maar niets aan van de wachtlijst, kom overmorgen maar naar mijn praktijk in het ziekenhuis; dan regelen we het allemaal.’

Dit is toch wel een ongezonde situatie. Het kan toch niet zo zijn dat iemand met pijn en levensangst gedwongen wordt mee te doen aan deze corruptie (want dat is het natuurlijk) die veroorzaakt wordt door een kwalijke mengeling van de publieke sector met de privésector. Het zou volgens mij verboden moeten zijn dat doktoren ’s morgens als ambtenaar werken en ’s middags hun privépraktijk runnen.