Tijdens mijn Engelse lessen maak ik van de toekomst van El Bierzo, als het om gevorderde studenten gaat, soms het onderwerp van een conversatie, een essay of een monoloog. Er zijn twee tegengestelde meningen, heb ik gemerkt. Er zijn studenten die geloven in de wederopstanding van de steenkoolsector, al dan niet met het afvangen van CO2, en er zijn studenten die pleiten voor een herstructurering van de lokale economie door het stimuleren van andere sectoren, zoals het toerisme, de leisteengroeves, het opwekken van energie uit biomassa, de ecologische landbouw. En velen geloven in de toekomst van de wijnsector van El Bierzo.
Het is waar dat de wijnsector in El Bierzo is gegroeid, zowel in kwantiteit als in kwaliteit. Op veel plekken worden verwaarloosde stukken grond weer in gebruik genomen voor de wijngaarden. Het aantal bodega’s stijgt en de bestaande bodega’s breiden hun productie uit, niet alleen voor de lokale en nationale consumptie maar ook voor de nieuwe markten elders in Europa, in Azië of in Amerika.
Wat betreft de kwaliteit durf ik mezelf een ervaringsdeskundige noemen. Al in de jaren tachtig reisde ik in deze contreien rond en kon ik, als arme student, de verleiding niet weerstaan om kennis te nemen van de zo goedkope lokale wijn. Deze was erg fel rood van kleur en het was zaak niet het onderste uit het glas te drinken omdat daar al het sediment zich had opgehoopt. Tegenwoordig is dat anders. Alle cafés in Ponferrada hebben een paar lokale wijnen van uitstekende kwaliteit onder de kurk en in sommige restaurants buiten El Bierzo wordt Berciaanse wijn geserveerd, hoewel in Nederland, bijvoorbeeld, de wijn uit El Bierzo nog maar mondjesmaat te verkrijgen is.
Hier in huis drinken wij eigenlijk alleen lokale wijn en wel om twee redenen: we stimuleren zodoende de lokale economie en de wijn is uitstekend, zowel de rode wijn van de druif mencía als de witte wijn van de druif godello. Een paar maanden geleden, toen wij in de supermarkt op zoek waren naar een rode wijn voor het avondeten, ging ik bijna automatisch naar de goedkopere rode jonge wijnen van El Bierzo toe. Deze fruitige maar toch stevige wijnen vinden wij het lekkerst: een Luna Berberide, een Peique of een Flavium; alle met een bijzondere gunstige prijs-kwaliteitverhouding. Ik stond daar bij de wijnschappen met een Flavium in mijn hand, toen ik zag dat het etiket wat afweek van normaal. ‘Cosecha’, las ik. Dat betekent oogst. Ik vroeg aan mijn vrouw Ana waarom deze wijn Cosecha heette, terwijl toch alle wijnen geoogst moeten worden. ‘Dat betekent dat het een zeer jonge wijn is,’ legde zij uit, ‘nog van de oogst van dit jaar.' Even stond ik bedachtzaam naar de fles in mijn handen te kijken toen het plotseling tot me doordrong. ‘¡¡Maar, …maar ……dit is een Bierzo Primeur,’ riep ik tot schrik van Ana en diverse andere klanten!!
In de jaren tachtig en negentig was het een grote trend in Nederland, en wie weet in andere landen. En een fraai staaltje marketingstrategie. De Beaujolais Primeur. Volgens mij dronken we in de maand september niets anders, juist vanwege het feit dat de wijn alleen in het seizoen verkrijgbaar was; je had het idee dat je er snel bij moest wezen. Iedereen had een mening over de Beaujolais van dat jaar in vergelijking met vorige jaren. Wanneer deze mode ophield weet ik niet, maar tegenwoordig rept niemand nog van Beaujolais Primeur, voor zover ik weet.
Dus Nederlanders, het wordt tijd voor een totaal nieuwe ervaring. De Bierzo Cosecha is de nieuwe trend. Het is geen lichte wijn, zoals die Beaujolais Primeur van die Fransozen. Het is een wijn met pit en toch fruitig, die uitstekend combineert met de geitenkaas en de worsten uit El Bierzo. En wees er snel bij, want voor je het weet is de El Bierzo Cosecha van dit jaar niet meer verkrijgbaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten