zondag 11 juni 2023

De stem des volks


We zijn in Alba de Tormes, een klein stadje in de buurt van Salamanca. Het warme weer doet ons besluiten plaats te nemen op een van de aangename terrasjes op het Plaza Mayor. Het is onmogelijk om het spandoek dat aan de balustrade van een balkon is bevestigd te negeren.
‘¡Vota Vox! (Stem Vox)’, schreeuwt het spandoek. En dan gevolgd door de moeilijk te vertalen woordspeling: ‘En Alba de Tormes no se vota, se voxtea’. Iets als ‘In Alba de Tormes stemt men niet, men ‘voxt’. Zoals alle rechts-populistische partijen pretendeert Vox namens het volk te spreken.

Ana en ik verwonderen ons over de zo nadrukkelijke aanwezigheid van deze politieke propaganda op het belangrijkste plein van het stadje. Nergens anders hebben we iets dergelijks gezien van welke politieke partij dan ook. Ook zijn we er niet helemaal zeker van of het er hangt vanwege de afgelopen gemeenteraadsverkiezingen of vanwege de naderende nationale verkiezingen van juli. 

Wat het spandoek in elk geval duidelijk maakt is de acceptatie van extreemrechts. Nog maar zo kortgeleden was Spanje één van de weinige landen waar het rechtspopulisme geen voet aan de grond leek te krijgen. En kijk nou toch eens aan! Vox zit al in de regering van onze deelstaat Castilië en Leon. Het zou zo maar kunnen gebeuren dat ze na de verkiezingen van juli in een nationale coalitieregering komen. Wat gebeurt er dan met de zo noodzakelijke energietransitie? En met de abortuswetgeving? Zou het recht op een waardige dood door middel van euthanasie ons worden afgenomen? Het zijn zorgelijke tijden.

Gelukkig komt de barbediende het café uit met op zijn dienblad een glas witte wijn en een glas rode wijn. Die moeten wel voor ons zijn.

vrijdag 2 juni 2023

Verlangen zonder wanhoop



El Pajariel is vandaag in mist gehuld. Wat zou ik daar graag willen zijn! De mist die alle geluiden dempt. Het beperkte zicht dat het bos des te mysterieuzer maakt. Er is niets mooier dan een zich onbespied wanende ree die langzaam door de laaghangende nevels waadt. Maar het mag niet zo zijn. Ik vervloek nogmaals mijn blessure. Het partijtje voetbal met mijn oude teamgenoten tijdens mijn bezoek aan Amsterdam leverde me, behalve een gebroken bot in mijn hand, een pijnlijke knie op. Het gaat al wat beter. Maar het dalen en stijgen gaat nog steeds moeizaam, zelfs hier in het trappenhuis. Het betekent het definitieve einde van mijn voetbalcarrière, vrees ik. Maar zodra het even kan, ga ik weer proberen een berg te bestijgen. Het voorjaar is te mooi om onopgemerkt voorbij te laten gaan.