El Pajariel is vandaag in mist gehuld. Wat zou ik daar graag willen zijn! De mist die alle geluiden dempt. Het beperkte zicht dat het bos des te mysterieuzer maakt. Er is niets mooier dan een zich onbespied wanende ree die langzaam door de laaghangende nevels waadt. Maar het mag niet zo zijn. Ik vervloek nogmaals mijn blessure. Het partijtje voetbal met mijn oude teamgenoten tijdens mijn bezoek aan Amsterdam leverde me, behalve een gebroken bot in mijn hand, een pijnlijke knie op. Het gaat al wat beter. Maar het dalen en stijgen gaat nog steeds moeizaam, zelfs hier in het trappenhuis. Het betekent het definitieve einde van mijn voetbalcarrière, vrees ik. Maar zodra het even kan, ga ik weer proberen een berg te bestijgen. Het voorjaar is te mooi om onopgemerkt voorbij te laten gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten