Aan tafel!

Over welk ander onderwerp zou ik dezer dagen kunnen schrijven? Eten. Het is vandaag 6 januari 2011. We aten de afgelopen dagen veel. Enorm veel. Op kerstavond een diner van vier gangen. Op kerstmis zelf moesten we ´s middags alweer aantreden voor de kerstmaaltijd. Gelukkig doen ze in Spanje niet aan tweede kerstdag. Met oudjaar hetzelfde patroon. Uitgebreid diner op 31 december. Afgesloten met de twaalf druiven tijdens de klokslagen van middernacht. Op nieuwjaarsdag ´s middags alweer een uitgebreide maaltijd. En vandaag is het Driekoningen. En dus hebben we gisteravond maar weer eens copieus gedineerd en wordt er terwijl ik dit zit te schrijven een konijn gebraden voor de driekoningenmaaltijd. Ja, er wordt hier goed gegeten in El Bierzo. Kwantitatief en kwalitatief in orde. Ze zijn hier niet bang voor botjes, graatjes of ingewanden, zoals in Nederland, waar de meeste mensen het vlees of de vis niet als zodanig willen herkennen. De keuken is hier recht voor zijn raap. Heerlijk en eerlijk! Al zijn er, vanzelfsprekend, Nederlandse gerechten die ik mis (daar heb ik een liedje over gemaakt; zie op youtube: nostalgia).

Waar ik in het begin moeite mee had was het ritme van de maaltijden. ´s Morgens stelt het eten weinig voor. Veel mensen dopen wat biscuitjes in warme melk of koffie en noemen dat een ontbijt. Vervolgens moet je honger lijden tot twee of drie uur ´s middags. Dan wordt er ook gelijk uitgepakt. Alles gaat hier dicht tussen twee en vijf uur. Alleen de restaurants zijn open. Er moet gegeten en gerust worden. In Nederland nam ik altijd een lunchpakketje mee naar mijn werk. Nou, dan zou je hier voor gek worden versleten. Soms denk ik wel dat de veelbesproken lage arbeidsproductiviteit in Spanje deels te wijten is aan de overvloedige middagmaaltijden. Je komt daarna echt niet meer op gang.
La cena, de avondmaaltijd, is meestal licht en wordt zo tegen tienen genuttigd.

Langzamerhand ben ik aan het Spaanse eetritme gewend geraakt en zelfs gaan waarderen. Vooral zomers. Als het heet is dan kun je ´s middags niet veel anders doen dan lekker eten en vervolgens uitbuiken in bed of op de sofa. Ook heb ik geleerd om ´s avonds niet al te uitgebreid te eten, zo vlak voor het slapengaan. Soms gaan we ´s avonds uit eten. Het is absoluut taboe om voor tien uur ´s avonds het restaurant te betreden. Dan ontpop je je als een guiri, een typische buitenlandse toerist. Wat ik nooit begrijp van de Spanjaarden is dat ze, als ze dan het restaurant verlaten, vaak iets uitroepen in de trant van: ´¡Ayayay, wat is het laat, het is al middernacht geweest!´ Ja, hoor eens, als je pas om half elf een restaurant betreedt en vervolgens zeer uitgebreid gaat tafelen met koffie en coñac toe, dan is het helemaal niet zo vreemd dat je pas na middernacht weer op straat staat. Dat denk ik dan. Dat zeg ik niet.

´s Winters heb ik meer moeite met het Spaanse ritme. Je verspeelt het daglicht. De bergen in El Bierzo zijn prachtig. De zondag is ideaal om te wandelen, te mountainbiken, of om te skiën in het nabijgelegen skistation Leitariegos. Maar nee, er moet ´s middags natuurlijk weer uitgebreid gegeten worden! Dat breekt de dag. Zonde! Het Spaanse ritme is gebaseerd op de zomer. Op lange dagen. En die zijn er ´s winters niet.

Vandaar mijn voorstel. Laten we het ritme van de maaltijden nou eens op Europees niveau afstemmen. ´s Zomers gaan we in heel Europa uitgebreid lunchen en uitbuiken midden op de dag. Ja, jullie ook, Finnen, met die hoge arbeidsproductiviteit van jullie. En als dan in oktober de wintertijd ingaat, dan gaan we ook over op het eetritme van de Noord-Europese landen. ´s Middags een lunchpakketje, ´s avonds een uitgebreid menu.

Nou, dit is mijn wens voor het nieuwe jaar. Het zal er wel weer niet van komen. Ik hoop dat de wensen van mijn lezers meer succes hebben. Een fijn 2011!