Pech

Emigreren betekent opnieuw beginnen met tellen. Het eerste boek uit de bibliotheek van Ponferrada, de eerste maaltijd bij een Chinees, de eerste blauwe reiger, de eerste keer stemmen, de eerste keer naar de tandarts, de eerste keer dat je daadwerkelijk naar een praatprogramma op de radio luistert, de eerste keer dat je botillo eet en denkt: ´hé, eigenlijk best lekker´, de eerste keer dat je een Argentijnse film echt kunt volgen, de eerste serieuze aanval van heimwee, de eerste droom in het Spaans. Afgelopen zondag heb ik een belangrijke stap gezet op weg naar mijn integratie in de Spaanse maatschappij. Ik had mijn eerste lekke band.

Ik was die morgen vertrokken in de richting van Bembibre. Zoals wel vaker op zondag zouden we gaan eten bij mijn schoonouders. En in El Bierzo betekent dat om twee uur ´s middags aanschuiven. Als het even kan ga ik op de fiets. De route is bijzonder mooi en op deze manier weet ik wat honger te kweken voor de over het algemeen bijzonder voedzame maaltijd. Twee vliegen in één klap (of twee vogels in één schot, zoals ze hier zeggen). Wel zitten er wat pittige klimmetjes in de route. Zweten is onvermijdbaar. Gelukkig is mijn lieve vriendin altijd bereid om wat extra schone kleren met de auto mee te nemen.

El Bierzo is ideaal voor de mountainbike. Als je wilt kun je lange routes maken zonder op asfalt te rijden. De geasfalteerde wegen zijn soms gevaarlijk. Er wordt hard gereden en er is buiten de bebouwde kom nooit een fietspad. Spanjaarden waarschuwen me vaak voor het gedrag van de automobilisten. Ze hebben geen respect voor de fietser, zeggen ze dan. Mijn indruk is geheel anders. Ze rijden over het algemeen met een wijde boog om de fietser heen.

Op de terugweg gebeurde het. Ik had een mooi afstekertje gevonden, met veel losse stenen en behoorlijk steil, dat wel, en daalde af naar de stuwdam van de rivier El Sil. Daar nam ik even rust, dronk de laatste druppels lauwe water uit mijn veldfles en wilde vol enthousiasme de laatste klim inzetten. Hé, wat is dat? Een vreemde beweging van het achterwiel. Ik stap af en constateer: lekke band.

Uit ervaring weet ik dat je nooit onvoorbereid op weg moet gaan. Plakspullen, bandenlichters, eventueel een reservebinnenband, een pomp, dat allemaal behoorde tot de standaarduitrusting voor mijn wat langere fietstochten in Nederland. Maar in Nederland had ik een fiets met een bagagedrager. Alles gewoon achterop. Hier draag ik alles mee in een door zweet doordrenkt rugzakje. Gelukkig hadden ze bij de sportzaak een handig spuitbusje te koop: Stop and Go, beloofde het etiket. Een pomp en plakspullen zouden dan niet nodig zijn.

Daar stond ik dan op de stuwdam. Het uitzicht was nog steeds schitterend. Maar daar had ik even helemaal geen boodschap aan. In de blikkerende zon las ik met moeite de kleine lettertjes van de gebruiksaanwijzing. Even schudden, op het ventiel zetten, en spuiten maar. Mountainbikes hebben een ventiel dat lucht naar buiten blaast als je er druk op uitoefent. En dat gebeurde precies op het moment dat de spuitbus begon te spuiten. Het resultaat was dat mijn achterwiel volkomen onder een kleverig schuim zat en de achterband nog steeds bijzonder plat was. Dat werd lopen. Ruim een uur, schatte ik. In de hitte. Langs een drukke, smalle weg zonder fiets- of voetpad. En stekelige bramenstruiken aan beide zijden. Maar met werkelijk schitterende vergezichten.

En zo gebeurde het dat ik de volgende dag op straat een fiets stond te repareren. Net als vroeger. Wat gaat het verwisselen van een band toch gemakkelijk met zo´n mountainbike. Je klikt gewoon het achterwiel eruit. Hoe vaak heb ik in Nederland niet staan vloeken alleen al om de kettingkast verwijderd te krijgen. En dan nog de rem losmaken, de kettingspanners, de ketting eraf halen. Over het algemeen zag de fiets er na de reparatie behoorlijk gehavend uit en lag de kettingkast aan flarden in de vuilnisbak. En het ergste was dat er in Amsterdam dan altijd wel een oudere man langskwam met de opmerking: ´Nou, in mijn tijd deden we dat heel anders.´ Hier niets van dit alles. Hooguit wat verwonderde blikken. Kijk nou, iemand repareert zijn fiets. Een buitenlander, vast en zeker.