Moeilijk te krijgen

Bij het zoeken van werk heb ik altijd de strategie gevolgd die in het Engels zo mooi ´playing hard to get´ wordt genoemd. En zo heb ik het, na wat tijdelijke klussen als uitzendkracht, fietsgids en leraar Algemene Economie, toch maar mooi tot een zeer gewaardeerde huisman in Ponferrada geschopt. Toen ik, nu al weer meer dan twee jaar geleden, in El Bierzo ging wonen dacht ik eigenlijk vrij gemakkelijk aan de bak te kunnen komen. Goed, er was crisis. Spanje was het land met het hoogste werkloosheidspercentage van Europa. Maar dan is toch zeker niets nuttiger dan een economieleraar die in perfect steenkoolengels de wet van toe- en afnemende meeropbrengsten kan uitleggen?

Het bleek lastiger dan ik dacht. Tekenend is dat in Ponferrada de uitzendbureaus, in Nederland zo karakteristiek voor het straatbeeld, geheel en al ontbreken. In Nederland had ik mijn onderwijsbanen meestal via advertenties in de kranten gevonden. Dus kocht ik op zondag El País. Helaas. Slechts een paar advertenties met hoge, goedbetaalde managementfuncties in de omgeving van Madrid. Op een één of andere manier had ik het gevoel dat mijn jarenlange ervaring als teammanager van TABA 4, spelend in de 5^e reserveklasse onderbond West, wel eens niet zo relevant zou worden bevonden. Ik kocht El Diario de León om het eens wat dichter bij huis te proberen. Vooral veel advertenties voor schoonmakers, persoonlijke verzorgers van bejaarden en een enkele klusjesman. Vertwijfeld keek ik naar mijn twee linkerhanden.

De eerste open sollicitaties gingen de deur uit. Naar scholen, bodegas, hotels, kortom, allerlei bedrijven waarvan ik dacht dat talenkennis wel eens van pas zou kunnen komen. Vrijwel nooit kreeg ik enige reactie terug. Niet eens een standaardmailtje met zoiets als: ´Wij danken u voor de belangstelling die u voor ons bedrijf heeft getoond maar tot onze spijt moeten wij u meedelen dat wij op het ogenblik niet over openstaande vacatures beschikken voor iemand met uw profiel.´ Ik sprak hierover mijn verbazing uit tegenover Ana. Ze antwoordde: ´Je moet ook niet alleen een mail sturen; zo werkt het hier niet; je moet bellen, er naar toe gaan, handen schudden, vrienden maken.´ ´Maar mijn strategie is: ´Playing hard to get,´sputterde ik tegen. ´¡Ach, klets toch geen onzin!´

Wanneer begon het idee voor een eigen bedrijf post te vatten? Geen idee. El Bierzo is een schitterende regio met ongerepte natuur en culturele monumenten. En nog vrijwel onontdekt. Hier zouden toch mogelijkheden moeten liggen. Voor iemand zonder werk is tijd een gratis investering. Ik begon te werken aan een meerdaagse wandelroute. Vanuit Ponferrada. Over smalle bergpaden en langs snelstromende beken. Slapen in casas rurales in rustieke bergdorpjes. Zou daar een markt voor zijn? Via El Consejo del Bierzo volgde ik een cursus: ´Zelf een onderneming beginnen´. Daar hadden we het over marketingstrategieën en marketingmix. Het eigen karakter van het bedrijf benadrukken. De steeds grotere rol die de sociale media daarbij gaan spelen. Facebook, twitter, youtube, blogs. Blogs? Hé, dat kwam dan mooi uit.

Dus. Als een van de lezers eens een mooie meerdaagse wandeltocht wil maken in een onontdekt stukje Spanje met schitterende natuur en cultuur, nou, dan zal ik eens kijken of er hier in de bergen nog wat ruimte is. Maar niet allemaal tegelijk, hoor, want El Bierzo moet natuurlijk wel gewoon El Bierzo blijven.