ZARA MAN

Het is een zaterdag in september in Amsterdam. Ik ben mijn voetbaltas aan het inpakken. Ik ben een maandje in Nederland om te werken, maar vanzelfsprekend pik ik ook een wedstrijdje mee met mijn oude team. Even kijken, hoe was het ook alweer: Broek, shirt, scheenbeschermers, schoenen, sokken, verse onderbroek, handdoek. Dat moet alles zijn. Niets staat een geslaagde voetbaldag in de weg. Het weer is in elk geval heerlijk. Wacht! Dit moet ik beslist niet doen! Met een gevoel van opluchting haal ik de onderbroek van het merk Zara uit mijn voetbaltas en leg er een andere van een onbekend merk, ooit gekocht op de markt van Ponferrada, voor in de plaats.

De onderbroek is niet mijn enige kledingstuk uit de keten van Zara. Ik heb ondertussen een mooie roze Zara trui, een nette zwarte Zara broek voor het werk en een kek witbruin gestreept Zara shirt. Het is best stijlvolle kleding die ik voor een zeer schappelijke prijs heb gekocht tijdens de uitverkoop in Spanje. Het is niet normaal zoals de kleding in Spanje wordt afgeprijsd in bepaalde maanden van het jaar. Je bent een dief van je eigen portemonnee als buiten die periodes iets koopt. En dankzij mijn vaste kledingadviseuse heb ik tijdens diverse uitverkopen een alleszins redelijke garderobe bij elkaar weten te verzamelen. Maar de onderbroek van Zara gaat vandaag beslist niet aan.

Nee, het heeft niet te maken met angst voor sociale kritiek van mijn voetbalkameraden. Misschien kennen ze Zara wel helemaal niet. In Spanje is de kritiek vanuit de linkerhoek op het succevolle concern niet van de lucht. Deels komt dat voort uit de nijd die mensen met geld en succes altijd weten op te wekken. Zelfs hardwerkende jongens als Messi en Cristiano Ronaldo ontkomen hier niet aan. Zelf behoor ik niet tot degenen die het belachelijk vinden dat iemand veel geld verdient. Als iemand bijvoorbeeld tegen een riante vergoeding mijn columns zou willen publiceren, nou, dan zou ik dat gewoon accepteren. Daar heeft niemand last van. En via een flinke belastingheffing zou ik dan ook nog bijdragen aan onderwijs en infrastructuur zodat anderen ook kansen krijgen. Mooi toch?

Maar er is ook een meer fundamentele kritiek op Zara. De productie vindt veelal plaats in landen waar ze het niet te nauw nemen met arbeidsrechten. Het concern wordt beschuldigd van het gebruik van kinderarbeid. Ik heb op de website van Zara nog wel eens gezocht naar wat het concern daar zelf over zegt. Geen werknemers onder de 16 jaar, beweren ze. Maar of dat zo is? En zijn die andere merken dan wel koosjer? De goedkope onderbroek van de markt bijvoorbeeld? Mooie idealen kosten soms veel geld.

Maar dat ik de onderbroek niet aandoe heeft niet te maken met de arbeidsomstandigheden. Het gaat om de tekst die groot op de riemband van de onderbroek geschreven staat: ZARA MAN. Het team waarin ik speel is ondertussen een veteranenteam geworden, maar dat wil niet zeggen dat het de spelers ontbreekt aan zeker kinderlijk gevoel voor humor. Ik kan het ze al horen roepen: ´Is it a bird? Is it a plane? No, it is ZARA MAN!’ Dat zou ik in elk geval doen. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik graag het slachtoffer ben van zulke flauwe grappen.

Het is maandag. Met stijve benen van de vanzelfsprekend met ruime cijfers verloren voetbalwedstrijd van zaterdag sta ik aan een groep studenten de werking van het prijsmechanisme uit te leggen. In de pauze komen enkele Chinese studentes op me af. Ze vragen me of ik inderdaad in Spanje woon. Zeker wel. Is het mooi weer daar? Nou, reken maar. En zouden ze daar na hun studie gemakkelijk een baan kunnen vinden? Dat valt tegen. Een van de meiden weet een heel interessant Spaans bedrijf waar ze graag voor zou willen werken. Zara. Ik zeg dat ik ook kleren koop bij dit concern. Ik aarzel even en laat dan mijn broek net genoeg zakken om de tekst zichtbaar te maken. Zara man. Ze giechelen. Maar gelukkig komt het niet bij ze op te zeggen: ‘Is it a bird? Is it a plane? No, it is ZARA MAN!’