De dood van een grensrechter

Zelf heb ik het gemist want ik zat een paar straten verderop in een café naar de wedstrijd Real Madrid – Ajax te kijken. Daar was verder slechts geringe belangstelling voor. De mensen praatten dwars door de uitzending heen en keurden het televisiescherm slechts een blik waardig als er een herhaling van een doelpunt van Real Madrid werd uitgezonden. ‘¡Wat een pass van Moldric!!’ riep dan iemand enthousiast. In de rust ging ik op huis aan. Het was immers half tien, zo´n beetje de tijd voor het Spaanse avondeten. De Champions League tijden zijn niet afgestemd op de Spaanse eetgewoonten. En daar aangekomen vertelde Ana het me: ‘Nederland was zojuist op het journaal.’’ ¿Oh?’ Ik begon me al zorgen te maken. Meestal is geen nieuws het beste nieuws. ‘Er is een grensrechter doodgeschopt en nu is heel Nederland ontsteld,’ vertelde ze me.

De volgende dag, toen ik online was, las ik op internet in diverse Nederlandse kranten wat er gebeurd was. Het betrof de vader van een jeugdspeler van de Buitenboys uit Almére, de vaste vlagger bij de thuiswedstrijden. Een aantal jongens van 15, 16 jaar vonden dat hij partijdig was en schopten hem terwijl hij op de grond lag. De dag erna overleed hij in het ziekenhuis.

Het nieuws maakte grote indruk in Nederland. Op facebook zag ik veel berichten langskomen. Ook kreeg ik een mail van de teamleider van mijn oude team dat de wedstrijd van komende zaterdag niet door zou gaan. De KNVB had alle amateurwedstrijden van het weekeinde geschrapt in verband met de ernstige gebeurtenis. Het moet een weekeinde vol bezinning worden. Ook mijn club afc Taba doet mee. Op de site verscheen een bericht dat er zondag een bijeenkomst zou worden gehouden voor alle leden en aanhang om over geweld en voetbal te praten. Net zoals bij zoveel amateurclubs in Nederland.

Voor mij was er één ding onbegrijpelijk. Waarom werden alleen de amateurwedstrijden stopgezet? Het professionele voetbal kan toch zeker ook wel solidariteit tonen? De bond had die wedstrijden ook moeten schrappen; dat zou pas indruk maken. Maar nee, de eredivisie is natuurlijk veel te belangrijk. Hier staat namelijk geld op het spel. En niet zo’n beetje ook. Het professionele voetbal draagt zeker zijn steentje bij aan de agressie op de velden bij de amateurs. Zij geven het slechte voorbeeld met hun harde overtredingen, het aan elkaar trekken bij elke corner, het altijd claimen van een uitbal, het verbale geweld, het de schuld geven aan de scheidsrechters door de coaches. Kinderen doen dat na. Zelfs veteranen doen dat na, weet ik uit ervaring. Dit weekeinde gaan de wedstrijden van de kinderen niet door, maar ze mogen wel op Studio Sport naar professionele overtredingen kijken.

Natuurlijk mengde ook onze populist Wilders zich in de discussie. De jongens die zijn opgepakt zijn namelijk allemaal Marokkanen. ‘Het is geen voetbalprobleem,’ betoogde hij, ‘maar een Marokkanenprobleem.’ Het één sluit het ander natuurlijk niet uit. Bij een volkssport als voetbal komen alle sociale problemen samen. Maar ik heb te vaak tegen volkomen idioten gespeeld om te denken dat er geen probleem bij het voetbal zelf ligt. Een enkele keer heb ik zelf een wedstrijd gefloten. Net als die man bij de Buitenboys, omdat een team van mijn club nu eenmaal een scheids nodig had en de bond die alleen voor de hogere teams levert. Nog nooit heb ik me zo eenzaam gevoeld als toen met die fluit in mijn hand. Sommige mensen veranderen in redeloze wezens als zij moe worden en iemand een beslissing neemt die tegen hun belangen ingaat. Er wordt gescholden. Je wordt onder druk gezet. Je moet alle zeilen bijzetten om een escalatie te voorkomen.

Is het voetbal in Spanje minder agressief? Ik weet het eigenlijk niet. De wedstrijden tussen Barcelona en Real Madrid kunnen de gemoederen aardig verhitten. Mijn bloedeigen schoonvader is dusdanig tegen Real Madrid dat Mourinho bij hem vergeleken een zeer redelijke vent lijkt. Ik ben hier in Ponferrada wel eens bij een club wezen kijken, ook om te zien of er misschien een team zou zijn waarbij ik me zou kunnen aansluiten. Daar was geen sprake van. Het lijkt wel of er in Spanje niet slecht gevoetbald wordt. Terwijl slecht voetballen heel leuk kan zijn, als iedereen maar accepteert dat-ie heel slecht is. Wat me opviel daar aan de zijlijn bij een kleine club was dat inderdaad het voetbal minder agressief leek. Beslissingen van de scheids werden redelijk gemakkelijk geaccepteerd. Maar goed, Ponferrada is een kleine provinciestad in een zeer rurale omgeving. Niet te vergelijken met Amsterdam. Of met welke stad in Nederland dan ook.

Laten we hopen dat de dood van de grensrechter in Nederland in elk geval iets in beweging zet en dat voetbal gewoon weer kan zijn wat het hoort te zijn: lekker met z’n allen achter een balletje aanrennen. Daar doe ik tijdens mijn visites aan Nederland dan graag weer aan mee.