El Rosal

Was het een bedorven schelpdiertje of was het het overdekte winkelcentrum? Ik weet het niet. Maar één ding was zeker. Ik voelde me afgelopen zaterdag helemaal niet lekker.

We hadden die middag weer eens heerlijk gegeten. El Bierzo behoort officieel tot de autonome deelstaat Castilla y León, maar volgens sommigen zou het eigenlijk Galicisch moeten zijn. Ook zijn er duidelijk invloeden van Asturias aanwezig. Althans, in onze keuken. We eten soms Nederlands, maar meestal Spaans. En daarbij hebben we de uitgebreide keuze uit Berciaanse, Galicische, Leonese, Castilliaanse en Asturiaanse gerechten.

Afgelopen zaterdag werd het Asturiaans. Fabas con almejas. Witte bonen met kleine schelpjes. De almeja is een klein soort mossel, die in Nederland meestal op zijn Italiaans vongole wordt genoemd. Een echt schransgerecht. A la cuchara, zegt men hier; iets wat je eet met een lepel. We dronken daar een echte Asturiaanse Cider bij, want dat hoort. Tijdens het schransen proefde ik bij het leegslurpen van een almeja een bedorven smaak. Kan gebeuren. Ik spuugde het weekdiertje uit in de wc, dronk wat water en vervolgde het schransen, al zei een stemmetje in mijn achterhoofd: ‘Als dit maar goed gaat’

´s Middags gingen we shoppen. Net zoals bijna iedereen in Spanje. Het was de eerste dag van Las Rebajas, de uitverkoop, die in Spanje zeer uitgebreid gevierd wordt. In heb in Nederland volgens mij nooit meegemaakt dat het televisiejournaal diverse keren aandacht besteedt aan de uitverkoop. Hier in Spanje komen dan specialisten aan het woord die je waarschuwen niet tot te veel impulsaankopen over te gaan, want wellicht ben je dan uiteindelijk duurder uit. Vooral als je de verkoopvoorwaarden niet goed leest, en je het zo goedkoop aangeschafte kledingstuk niet kunt ruilen.

We gingen naar het overdekte winkelcentrum, El Rosal genaamd. De rozenstruik. De laatste associatie die ik zou hebben bij dit gebouw is toch wel die met rozen. We parkeerden in de enorme parkeergarage van twee verdiepingen. Het was druk. Natuurlijk. Zaterdagmiddag. Een regenachtige dag. Uitverkoop. Waar geen ruimte was stonden werknemers met hesjes aan te gebaren door te rijden. Een vreselijke baan moet dat zijn. Geen daglicht. Uitlaatgassen. We parkeerden op de onderste verdieping bij coördinaten H-10. Dat moet je onthouden anders ben je goed de pineut. Roltrappen brachten ons naar boven. Tijdens het stijgen op de roltrap zag ik op een enorm scherm aan de wand de zeer belangrijke wedstrijd van die middag: Español-Celta de Vigo. Een doelpunt werd telkens weer herhaald. Daarna liepen we over zeer drukke gang langs diverse winkels. Het was een gekkenhuis. Veel winkels in het centrum van Ponferrada zijn op zaterdagmiddag dicht. Een aantal is voorgoed verhuisd naar het overdekte winkelcentrum, dat met de overvloedige parkeergelegenheid en gelijkmatige temperatuur met gemak de concurrentiestrijd met de binnenstad wint. We liepen langs de gebruikelijke winkels. H&M. Zara. Springfield. Opeens werd het me allemaal te veel. Ik zag die almeja voor me. Proefde hem ook weer. En al die mensen op de roltrappen. En dat enorme scherm. Steeds weer dat doelpunt van Español. En die enorme luide achtergrondmuziek. ‘Ik voel me niet goed,’ steunde ik. Pas een uur later, thuis op de bank gezeten met een manzanilla (kamillethee; het Spaanse toverdrankje tegen maagklachten) voelde ik me weer op krachten komen.

Vreemd genoeg gingen we de volgende dag weer naar El Rosal. Nu met schoonmoeder om een film te zien. We parkeerden op de bovenste parkeerverdieping bij coördinaten A-5. Het winkelcentrum was een stuk rustiger. Op zondag zijn de winkels over het algemeen dicht. Toch leken veel mensen El Rosal te gebruiken voor een overdekte wandeling. Of wellicht waren ze op weg naar één van de horeca-gelegenheden die altijd open zijn. McDonalds, Döner Kebab, of naar de enige bioscoop die Ponferrada rijk is. Bioscopen zijn uit het straatbeeld van Ponferrada verdwenen. We zagen Blancanieves (Sneeuwwitje). Een met veel liefde gemaakte film in zwartwit en zonder geluid in de stijl van de beginjaren van de cinema. Het deed me het overdekte winkelcentrum om me heen compleet vergeten. En de bacalao al pil pil, die mijn schoonmoeder zo heerlijk had klaargemaakt, speelde me gelukkig niet op.