Eén van mijn
lievelingsfilms is Cabaret, met Liza Minnelli als Amerikaanse nachtclubzangeres
en Michael York als Bryan, een beginnend schrijver die in het Berlijn van de
jaren twintig zijn brood probeert te verdienen met het geven van Engelse les
aan privécursisten. Toen de film in de jaren zeventig in Nederland werd
uitgebracht heb ik hem volgens mij wel drie keer in de bioscoop gezien.
Normaalgesproken zijn musicals niet mijn favoriete films; dat mensen tijdens
een dramatisch hoogtepunt plotseling in zingen uitbarsten doet altijd
geforceerd en komisch aan. Zo niet in deze film. De meeste liederen zijn
optredens van Liza Minnella als Sally Bowles in de Berlijnse nachtclub: hoogst
functioneel en prachtig.
Tot mijn
grote genoegen ontdekte ik in de collectie dvd’s van Ana ook de film Cabaret.
Al twee keer heb ik hem hier bekeken. Eén keer de Engelse versie toen mijn
familie hier op bezoek was, en één keer de Spaanse versie met de schoonfamilie.
De Spaanse versie wil natuurlijk zeggen: met Spaanse nasynchronisatie, het
middel bij uitstek om al het kijkplezier bij een buitenlandse film te
vergallen. Ook bij Cabaret slagen ze daar weer uitstekend in. In het prachtige
lied ‘If they could see her through my
eyes’ is het gezongen gedeelte gelukkig gewoon in de originele versie, maar
bij de gesproken gedeeltes neemt de Spaanse stem de macht weer over. De zanger
lijkt te lijden aan een tweetalige gespleten persoonlijkheid.
Ook blijkt de
nasynchronisatie indertijd gebruikt te zijn voor het censureren van al te
vrijmoedige teksten. Eén van de sleutelscènes in de film is als Sally Bowles en
Bryan praten over hun relatie met de even rijke als decadente Maximiliam. ‘Screw Maximiliam!’ roept Brian. ‘I do’, zegt Sally. ‘Me too’, bekent Bryan vervolgens. Tot mijn verbijstering hoorde ik
de Spaanse Bryan zeggen: ‘¡Al diablo con
Maximilian!´ (naar de duivel met die Maximiliaan) en Sally Bowles
antwoorden met: ‘A mi me quiere’ (van
mij houdt hij). ‘A mí también’ (van mij
ook), mag Bryan dan ongecensureerd toegeven. Ook is er een scene waarin Sally
een Duitse klant in de nachtclub afwimpelt met de mededeling dat ze een heel
klein beetje syfilis heeft. De Spaanse Sally zegt dat ze enorme last van haar
verstandskiezen heeft. Waarom de Duitser haar vervolgens vol ontzetting
aankijkt moet de Spaanse kijker volledig een raadsel zijn.
Toen ik deze
winter in Amsterdam was kocht ik de twee boeken van de Engelse schrijver
Christopher Isherwood waarop Cabaret is gebaseerd. ‘Mr Norris changes trains’ en ‘Goodbye
to Berlin’. Geweldige boeken waarin de sfeer van het Duitsland van vlak
voor de machtsovername van Hitler wordt beschreven. De economische crisis, de
armoede, het politieke geweld, de decadentie. En dat alles gezien door een
buitenlandse ooggetuige die Engels geeft aan privécursisten.
Hé, wacht
eens even. Ook in Spanje is er een enorme crisis. Elke dag wordt er
geprotesteerd tegen het bezuinigingsbeleid. Linkse en rechtse radicalen kruipen
uit hun donkere holen om totalitaire oplossingen te bieden. En ik geef hier in
Ponferrada Engelse les aan privécursisten. Maar daar moeten toch echt alle
parallellen ophouden, hoor! In elk geval beweeg ik me hier in Ponferrada niet
in de kringen van decadente miljonairs met een bedenkelijke moraal, al
ontbreekt het Spanje daar niet aan. Evenmin ga ik vaak naar nachtclubs waar
zwoele zangeressen worden begeleid door een orkest dat geheel uit
schaarsgeklede vrouwen bestaat, want daar ontbreekt in het in Ponferrada wel
aan. En deze crisis zal niet uitmonden in een orgie van haat en geweld zoals
die van de jaren dertig. Daar gaan we gewoon met z’n allen voor zorgen.
Sally vertelt dat ze last heeft van haar verstandskiezen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten