Toen ik vanmorgen vanuit mijn raam zag hoe de ochtendzon de sneeuw op de bergtoppen van de Montes Aquilianos lichtoranje verfde, was het me duidelijk: vandaag zou het een schitterende dag worden. Ik trok mijn wandelschoenen aan, daalde de trap af en liep automatisch richting El Pajariel. Maar toen bedacht ik me. Gistermiddag had mijn 18-jarige studente me verteld dat ze met haar klas vandaag naar El Pajariel zou gaan voor het vak aardrijkskunde. Iets met stenen en grondsoorten, had ze daar met licht afgrijzen aan toegevoegd. De kans was natuurlijk klein dat we elkaar zouden treffen, El Pajariel heeft vele paden, maar ze zou het misschien een beetje vreemd vinden als ik daar opeens gewapend met verrekijker en wandelkleren zou verschijnen. Voor je het weet word je versleten voor vieze oude man die bewust aanstuurt op een ontmoeting buiten lestijd. Ik maakte rechtsomkeert en besloot de wandeling te maken naar het stuwmeer, el embalse de Bárcena.
Vlakbij het Nationale Energiemuseum aan de oever van El Sil stond een bord met twee routes aangegeven: La Senda de los Romeros aan de linkerkant van de rivier, La Senda de Bas aan de andere kant. Ik nam als heenweg de mij al bekende route aan de linkerkant. Het was nog vroeg en wat frisjes. Er was helemaal niemand. In de struiken hoorde ik verscheidene keren geritsel. Wat voor dieren zouden dat zijn? Toen het pad dieper afdaalde in de kloof van El Sil, zag ik langzaam door de wind voortbewogen mistslierten boven het stilstaande water. Vlaamse gaaien krijsten er op los, af en toe onderbroken door de spottende lach van een groene specht.
Bij de dam van het grote stuwmeer aangekomen, liep ik naar de overkant van El Sil en vond ik het begin van La Senda de Bas. Deze route was duidelijk net aangelegd. Er waren her en der zelfs bruggetjes gemaakt van mooie planken en waar het pad al te dicht langs een steile helling ging stond een keurig hekje, vaak met het embleem van de wandeling er op. Ik besloot dit eens nader te bekijken.
Bas van der Goor foundation, stond er te lezen. Nou begreep ik het. Ik had er helemaal niet bij stilgestaan, maar de drie kleuren waarmee de route soms stond aangegeven waren de kleuren van de Nederlandse vlag: rood, wit en blauw. Nou hou ik op zich helemaal niet van vlaggenvertoon; daar worden we in Spanje, vanwege de Catalaanse kwestie, de laatste tijd al voldoende mee lastig gevallen en ook in Nederland heeft tot mijn afgrijzen een ultranationalistische partij bij de laatste verkiezingen de meeste stemmen gehaald.
Maar goed, hier ging het op zich om een mooi doel; het bevorderen dat diabetici niet bij de pakken neerzitten maar gaan sporten en bewegen, met als lichtend voorbeeld onze beste volleyballer ooit: Bas van de Goor. Ik had een paar jaar geleden al eens een gesprek gehad met Petra, één van de oprichters van de stichting, waarbij ze me de doelstellingen van de stichting uiteenzette. Zij gaan onder andere hier in Noord-Spanje wandeltochten organiseren voor diabetici en hebben in samenwerking met enkele Berciaanse artsen en vrijwilligers dus deze wandelroute vrijgemaakt en gemarkeerd. Een aanrader voor iedere bezoeker aan El Bierzo. Eén ding, Bassie en Petra. Het zou pas een volledig Nederlands feestje zijn als daar bij het stuwmeer een echt oudhollands pannenkoekenhuis zou worden geopend! Maar verder alles perfect, hoor! Bedankt voor de mooie route!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten