Ik zag twee beren

Misschien begon mijn belangstelling voor beren wel op de lagere school, toen ik in de derde klas het boek Bolke de Beer van Hildebrand in mijn handen kreeg. Ik verslond het werkelijk, en moest daarna alle andere boeken uit de reeks lezen (Bolke de Beer in Amerika, de zoon van Bolke de Beer enzovoort). Later in mijn leven zou iets dergelijks gebeuren met de Tom Poes boeken van Marten Toonder waar de beer Ollie B. Bommel zo’n prominente rol in speelde.  Maar goed, beren zie je verder in Nederland alleen maar verkommeren in de dierentuin en ze verdwenen langzaamaan uit mijn belevingswereld om plaats te maken voor de dieren die wel in het wild in ons zo platte en zo natte landje voorkomen.

Maar toen ik steeds vaker mijn vakanties begon door te brengen in Spanje, leefde mijn hoop op dat ik ooit een beer in het wild zou waarnemen. Tijdens mijn bergwandelingen heb ik ze nooit gezien, maar zij mij waarschijnlijk wel. Eén keer ben ik in elk geval heel dichtbij geweest. Dat was toen ik met Nederlandse vrienden verbleef in een klein gehuchtje nabij de Picos de Europa. Laat in de avond viel ons op dat de schapen plotseling luidruchtig blatend dicht bij de huizen kwamen. Toen ik de volgende morgen ging wandelen, stond de boer hoofdschuddend naast een jonge kersenboom die op zijn kant lag. ‘¡Dat heeft de beer gedaan!’ legde hij uit. Na dat lange weekend in de Picos de Europa bleek ik een aantal teken te hebben opgelopen, waarbij niet uit te sluiten was dat het om berenteken zou kunnen gaan. Niet zonder trots bedacht ik me dat ik in dat geval een beer als bloedbroeder zou hebben.

Mijn eerste waarneming van een beer vond twee weken geleden plaats. Met mijn vrouw Ana, mijn nichtje Merel en haar man Henk-Jan verbleef ik dat weekend in de geweldige herberg van Salentinos, hier in de bergen ten noorden van Ponferrada (Een absolute aanrader, kijk maar eens HIER). Ook daar zitten beren, soms zelfs nabij het dorp, maar die hadden we op vrijdag, tijdens de zware wandeltocht over de majestueuze berg El Catoute naar het dorp toe, niet gezien. De herbergier nam ons op zaterdag mee op een berentocht met zijn landrover. We stopten op twee plekken in El Bierzo. Geen beer te zien. Daarna staken we over naar Asturias, de regio aan de noordkant van het Cantabrische gebergte. We stopten op een plek waar, vreemd genoeg, al werd gewaarschuwd voor overstekende beren. Mijn vermoeden dat het ging om een grap werd weggenomen toen Ana opeens fluisterde: ‘¡Kijk daar!’ Aan de overkant van de rivier liep een beer langzaam langs de berg omhoog. Een geweldige sensatie. Later die dag, op een andere plek in Asturias, zagen we er nog één. Op de terugweg naar de herberg zetten de Nederlanders spontaan het lied ‘Ik zag twee beren broodjes smeren’ in wat, na het nodige vertaalwerk, de Spanjaarden deed concluderen dat het in het lied wel om Nederlandse beren moest gaan. Spaanse beren smeren geen broodjes. Die eten het menu van de dag!

Voor een impressie van het weekend met het bekende lied over de twee beren, klik HIER