Brieven uit El Bierzo 1

Humor

Beste vrienden,

Natuurlijk mis ik jullie. Wat ik het meest mis? Het zou het voetbal moeten zijn. Maar dat valt tot nu toe wel mee. Af en toe ren ik een stukkie langs de rivier. ´s Middags zwemmen we vaak in één van de vele bergbeken die El Bierzo rijk ik. Nee, het leven is hier niet slecht. Ik doe voldoende aan sport. Wat ik het meeste mis is misschien wel jullie gevoel voor humor. Ik zal hier een voorbeeld van geven.

We waren een weekeinde in Santander bij vrienden op bezoek. Wat doe je in Santander? Je loopt op de boulevard, je eet ergens een hapje en dan loop je weer terug naar de boulevard want daar is een beroemde ijscoverkoper met versgemaakt ijs. Enfin, we lopen met onze vrienden en wat pasverworven kennissen likkend aan onze versgemaakte ijsjes over de boulevard van Santander en blijven staan bij een menselijk standbeeld. Nou ben ik zelf niet dol op dat genre van straatartiesten. Er zijn er eigenlijk gewoon te veel van. Maar deze was in zijn soort opmerkelijk. Hij droeg een enorme wereldbol op schouders, natuurlijk was dat een soort van ballon, maar het zag er indrukwekkend uit. We stonden er met z´n allen naar te kijken en verwonderden ons over de grote hoeveelheid geld die het standbeeld binnenhaalde. Even overwoog ik of dat niet iets voor mij zou zijn. Menselijk standbeeld. Je hoeft er in elk geval niet perfect Spaans voor te kunnen spreken. En in Ponferrada zie je ze niet veel. Maar van het kijken alleen begon ik al wat moe te worden en dus ging ik zitten op de brede rand van een raamkozijn. Ook mijn Ana was het staan beu en kwam op mijn schoot zitten. Op overdreven wijze kreunde ik en riep naar het menselijk standbeeld: ´¡Hé, Atlas, ¿ruilen?!’

Best gevat, toch? Het is een opmerking die je alleen kan maken als de betreffende persoon niet echt dik is, vanzelfsprekend. Op het veld grossieren wij in dit soort grappen. Als ik bijvoorbeeld een bal hard op mijn kale hoofd heb gekregen noemen mijn vrienden me roodkapje. Dan lach ik vrolijk mee. Maar ja, ik ben ook eigenlijk niet echt kaal; ik heb me kaalgeschoren; da´s toch anders. Maar het Spaanse gezelschap keek mij stomverbaasd aan. Alsof ik de ergst mogelijke belediging had geuit. Ana begon mijn buitensporige gedrag te verklaren. ´Dit is nou Hollandse humor´, legde zij de anderen uit. Nog steeds verbaasd knikten zij met haar mee. Culturele verschillen moet je natuurlijk respecteren. Ik probeerde nog uit te leggen dat het welhaast een noodzaak is om relativerende grappen te maken als iemand meent de gehele wereld op zijn schouders te moeten dragen. Dat maakte het geheel er niet duidelijker op. Het onbegrip bleef heersen. En ik miste jullie.

Rolando de Corazón