Brieven uit El Bierzo 3

De mountainbike

Beste vrienden,

Als ik van mijn computerscherm opkijk, zie ik door het raam de kerktoren van Ponferrada boven de huizen uitsteken. Daarachter zie ik bergen. Een uitloper van die bergen reikt bijna tot aan Ponferrada en eindigt in een top, zo´n tweehonderd meter boven de stad, schat ik. En daar stond ik net. Met mijn nieuwe mountainbike. En een helm op. Want dat is wel zo verstandig hier.

Het uitzicht was overweldigend. El Bierzo is een grote vruchtbare vallei omgeven door bergen. In het westen zag ik La Sierra de Ancares, in het noorden La Cordillera Cantábrica, in het oosten Los Montes de León en in het zuiden Los Montes Aquilianos. De ochtendmist hulde de stad nog in dikke watten. Boven de wijngaarden in de vallei hingen wat verwaaide flarden nevel. De herfst had de bladeren van de wijnranken al geel en rood geverfd. Een roofvogel scheerde over de toppen van het sparrenbos.

Lang bleef ik in bewondering staan. Toen mijn zweet wat gedroogd was begon ik de afdaling. Die duurde best lang. Als ik straks weer eens terug ben in Amsterdam zullen jullie wel denken: ´Goh, die Corazón, wat is die breed geworden, zeg! Zou die in Spanje de hele tijd in een krachthonk zitten?´ Maar dat komt dan door dat krampachtige knijpen in de handremmen bij het dalen. Voor degenen die mij van mijn onvervaarde voetbalstijl kennen zal het als een verrassing komen, maar in de afdaling ben ik een regelrechte schijtert.

Lang heb ik gewacht me een fiets aan te schaffen. Met een gewone fiets zonder versnellingen kom je de heuvels niet over. Een terugtraprem is spelen met je leven. Dus ik moest wel aan de mountainbike. Die heb je in vele maten en soorten. En in vele prijsklassen. Wat is het hebben van veel keus soms toch lastig. Vooral als je er de ballen verstand van hebt. Uiteindelijk koos ik een niet al te dure. Een mooie zwarte. En tot nu toe doet hij het prima.

Slechts af en toe kom ik andere fietsers tegen hier in El Bierzo. Vaak met een outfit die nu eenmaal bij zo´n mountainbike schijnt te horen. Een pak met fel afstekende kleuren, en dat in combinatie met een modieuze helm. Ze doen mij soms denken aan personages uit de serie Startrek. Captain Kirk ziet een paar van die mountainbikers op zich afkomen en roept in paniek: ´The inhabitants seem hostile. Beam me up, Scotty! ´ Te laat. Zonder te remmen denderen de Bierzianen over het glibberige grindpad naar beneden. In het voorbijgaan weten ze ook nog vriendelijk ´¡Hola!´ te roepen. En laten mij verbijsterd achter.

Rolando de Corazón