Kerst 2015

Ook dit jaar breng ik de maanden december en januari in Nederland door. Even bijbeunen op de business school, zeg ik graag gekscherend tegen mijn vrienden om mijn tijdelijke terugkeer in hun gelederen te verklaren. Even mijn oude vak als economie- en statistiekleraar (lecturer economics and statistics klinkt beter) uitoefenen om het gevoel niet kwijt te raken. En natuurlijk en passant ook mijn familieleden en Nederlandse vrienden te zien, mijn stamkroeg Scharrebier te bezoeken en een potje te voetballen bij mijn geliefde club afc TABA.

Ik logeer hier bij mijn ome Jaap in Osdorp. We doen niet echt aan kerst. We hebben geen boom gekocht. Als kind vond ik dat geweldig. Zo’n boom kopen bij een straatverkoper, het liefst de allergrootste natuurlijk, en dan naar huis dragen en daar optuigen. De eerste dagen rook het hele huis naar het dennenbos. En na de kerst was er de traditie van de kerstboomfikken. In Spanje zie je geen kerstboomverkopers op straat. Daar doet men meer aan kerststallen. Thuis, in winkeletalages, en zelfs worden ze zo hoog mogelijk een berg opgedragen om daar in de sneeuw achtergelaten te worden.

Een ander verschil in de kersttraditie zijn de kerstkaarten. In Nederland liggen de winkels vol; in Spanje zijn ze sporadisch aanwezig. ‘Haal maar 40 kerstpostzegels en kaarten voor me,’ zei mijn oom me toen ik vroeg of hij nog iets nodig had. Daarna had hij uren werk met het schrijven. Deed mij ook aan vroeger denken. Met de agenda in de hand kerstkaarten schrijven. In de loop der jaren begon ik het steeds meer als verloren tijd, moeite en geld te beschouwen. Ik schreef alleen nog maar aan mensen die mij schreven. Met het gestage verdwijnen van de generatie van mijn ouders werden dat er steeds minder. De komst van internet heeft de laatste papieren kerstkaarten uit mijn leven doen verdwijnen, terwijl het verschijnsel digitale kerstkaart zijn intrede deed. Ik ontvang van alle kanten wenskaarten: via Facebook, via email, via Whatsapp. Ja, ook wij hebben een kaartje gemaakt. Je moet wel. Iedereen doet het, zelfs de Spanjaarden. Bovendien is het eigenlijk best leuk; een beetje creativiteit en niet dat gedoe met postzegels en kaarten. Mijn oom is het daar niet mee eens. Hij schrijft zich liever een kromme hand dan dat hij toe zou geven dat internet een voordeel kan hebben.

Enfin, in zowel Spanje als Nederland heeft de digitale wenskaart wel een indrukwekkende opmars gemaakt, en hierbij dus onze bijdrage aan dit fenomeen. Zelfgemaakt door mijn vrouw Ana en ik, waarbij ik niet zonder trots kan vermelden dat ik de tekst heb verzonnen. Het is eigenlijk alleen een nieuwjaarskaart. Met oud en nieuw heb ik meer dan met Kerst. Goede voornemens en zo. Over enkele dagen, als de laatste seconden van het jaar 2015 wegtikken, zal ik met mijn vrouw Ana en mijn oom hier in Osdorp voor het raam staan te wachten tot verderop in het centrum van Amsterdam het vuurwerk losbarst. Dan zullen we proosten, mijn vrouw en ik, op onze toekomst in Spanje. Want voor mij is Nederland oud en tamelijk zorgwekkend; een relatief welvarend land met grote weerstand die welstand te delen met bijvoorbeeld oorlogsvluchtelingen. Spoken uit een duister verleden lijken er weer rond te waren. Nieuw en hoopgevend is voor mij Spanje, waar de laatste verkiezingsuitslag uitzicht heeft gegeven op een iets betere toekomst. Laat het zo zijn.
Gelukkig 2016!