Drank en vrouwen

Afgelopen donderdagochtend besloot ik mijn gebruikelijke kopje koffie te nuttigen in mijn favoriete buurtcafé: Café Gijon. Ik vond op de toog een krant, El Mundo dit keer, en zette me aan een tafel. De bardame bracht me mijn café con leche zonder dat ik iets hoefde te bestellen; ik ben een trouwe klant.

Mijn blik viel op de kop van een redactioneel commentaar: ‘Dijsselbloem moet het voorzitterschap van de Europgroep laten vallen'. Ik vermoedde onmiddellijk problemen voor de Nederlandse guiri, die zich vaak gedwongen ziet uitleg te moeten geven over het wangedrag van landgenoten. En dat net op het moment dat Nederland een beetje zijn goede naam had teruggewonnen dankzij de niet al te riante zetelwinst van de populisten in de verkiezingen. Op Facebook circuleerde er een Spaanse handtekeningenactie om het Nederlandse volk hiervoor te danken. Het leek er zelfs op dat de Spanjaarden de karatetrap van Nigel de Jong tijdens de wereldkampioenschappen van 2010 hadden vergeten. En dan heb je daar die Dijsselbloem, met zijn voor Spanjaarden onuitspreekbare naam, die alles weer komt verpesten. Bedankt, Jeroen!

Ik las aandachtig het artikel van El Mundo, waarin de redactie zich zo kwaad had gemaakt, dat de naam van Dijsselbloem verhaspeld werd:

Dijssembloem vergat het institutionele karakter van zijn functie toen hij in een interview met de Duitse krant Die Frankfurter Allgemeine Zeitung van afgelopen maandag beweerde dat de landen van Noord-Europa ‘solidair zijn geweest met de landen die getroffen werden door de crisis’, terwijl de zuidelijke landen het ontvangen geld dat zij ontvingen besteedden aan ‘drank en vrouwen’. Een ongepast commentaar vol stereotypes en vooroordelen voor een dergelijke belangrijke functie van de gezamenlijke landen van de euro.

 Ik kon me haast niet voorstellen dat Dijsselbloem zoiets werkelijk gezegd had. Ik ben het lang niet altijd met hem eens; zo vind ik dat we in Europa tijdens de crisis de economie hadden moeten stimuleren in plaats van te bezuinigen, maar ik ken hem niet als een populist. In elk geval is de veronderstelling dat we in het zuiden van Europa al ons geld opmaken aan drank om twee redenen onjuist: er wordt hier minder gedronken (althans in mijn omgeving) en de meeste alcoholische dranken zijn veel goedkoper. Van vrouwen waar je je geld aan kan besteden, heb ik geen verstand; ik ben een gelukkig getrouwde man.

Na mijn koffie ging ik naar huis om op internet te lezen wat Dijsselbloem nou werkelijk gezegd had. Nou, dit: ‘Ich kann nicht mein ganzes Geld für Schnaps und Frauen ausgeben und anschließend Sie um Ihre Unterstützung bitten. Dieses Prinzip gilt auf persönlicher, lokaler, nationaler und eben auch auf europäischer Ebene.’ Oftewel: ik kan niet al mijn geld aan drank en vrouwen uitgeven en vervolgens U om financiële ondersteuning vragen. Dit principe geldt op persoonlijk, lokaal, nationaal en op Europees niveau.

Dat verschilde behoorlijk van wat El Mundo ervan gemaakt had. Zijn woorden deden me een beetje denken aan het antwoord dat George Best ooit gaf op de vraag wat hij met al zijn geld had gedaan: I spent a lot of money on booze, birds and fast cars. The rest I just squandered (Ik gaf veel geld uit aan drank, vrouwen en snelle auto’s; de rest heb ik gewoon verkwist). En inderdaad is George Best iemand aan wie je beter niet je geld kunt uitlenen. Aan Dijsselbloem wel; die lijkt me erg kredietwaardig en beslist geen feestganger. Hij had het vast en zeker niet werkelijk over zichzelf, maar gebruikte het woord 'ich' meer in de zin van ‘men’. Uit de reacties van El Mundo blijkt wel hoe gevoelig deze zaken liggen; als je echt een hekel hebt aan Dijsselbloem zou je het in de context van het interview kunnen uitleggen als kritiek op de levenshouding in andere landen. Maar op zijn minst had El Mundo toch een letterlijke vertaling moeten geven.

Uit nieuwsgierigheid keek ik wat El País, de grote concurrent van El Mundo, had geschreven. In de sectie Economie vond ik de kop: Dijsselbloem: ‘Ik kan niet mijn geld uitgeven aan alcohol en vrouwen en vervolgens financiële hulp vragen.’ 2-0 voor El País. Da’s bijna een bijna letterlijke vertaling en Dijsselbloem is juist gespeld.

Maar in een ander artikel veranderde El Pais van toon: hij zou in de problemen zitten vanwege ‘….zijn verklaringen in een Duitse krant van afgelopen maandag, waarin hij de zuidelijke landen ervan beschuldigde hun geld aan alcohol en vrouwen te verspillen om vervolgens om hulp te vragen.

Ik denk dat niemand er aan twijfelt dat men eisen kan en moet stellen aan Europese subsidies. Hier in Spanje zijn er een aantal grote schandalen geweest, bijvoorbeeld in Andalucia waar Europees geld dat bestemd was voor de herscholing van werklozen op de rekeningen van politici en vakbondsleiders terecht kwam. Hier in El Bierzo is er veel subsidie gepompt in de steenkoolmijnen, maar waar dat allemaal gebleven is, is voor iedereen een raadsel. Ik denk dat in elk land wel zulke absurde projecten om Europese subsidies binnen te krijgen te vinden zijn. Ik herinner me nog de verontwaardiging in Duitsland toen bleek dat de relatief welvarende regio Flevoland Europese werkgelegenheidssubsidies verkreeg omdat al die arme mensen niet in hun eigen regio werkten, maar 30 kilometer verderop. De EU moet de projecten die de subsidies ontvangen niet alleen beoordelen, maar daarna ook volgen om te zien of het geld ook werkelijk goed besteed wordt.

In deze moeilijke tijden hebben we meer dan ooit een verenigd Europa nodig om de welvaartsstaat te verdedigen en de klimaatverandering tegen te gaan. Dat kan door de globalisering niet meer op nationaal niveau. We moeten er alles aan doen om geen onenigheid te kweken tussen Zuid- en Noord-Europa. Dus, Dijsselbloem, schenk jezelf een borrel in en bied je excuses aan voor wat je niet gezegd hebt en hopelijk ook niet zo hebt bedoeld!